सौ

Posted on 30.10.09 by Thech®sennone™

"Είναι βδομάδες τώρα που έχω την εικόνα κάποιου που οι κινήσεις του είναι μέρος μιας αόριστης μορφής αγωνίας. Νιώθω πως όσα είμαι, βαδίζουν μέσα σε μια παρατεταμένη αυπνία που ήρθε και φώλιασε σε όσα ανυπομονώ να ξεχάσω. Ξυπνώ από ύπνους που δεν κοιμήθηκα και παραδίδομαι στην χρησιμότητα της μέρας σαν κάποιον ιερέα που ο διάολος πήρε με το μέρος του. Όλα είναι εκεί, η κίνηση στους δρόμους, οι φωνές, οι ειδήσεις, οι συνάδελφοι, τα αστεία τους. Όλα είναι εκεί και όλα είναι νύστα. Την ανταλλάσουμε μέσα από χειραψίες, την κρύβουμε στις καλημέρες μας, φτιάχνουμε με αυτήν νόμους, πολιτείες, οικογένειες. Βαδίζω με προσοχή μέσα στην νύστα μου, ασφαλής και αδύναμος γιατί η αναζήτηση ασφάλειας είναι πάντα αδυναμία, λαμπερός από την γνώση ότι ανθρώπινο σημαίνει να έχεις τόση ακριβώς ευφυία ώστε να γνωρίζεις ότι είναι αδύνατο να γνωρίζεις το οτιδήποτε. Kαι νιώθω τότε μέσα μου να σκαρφαλώνει μια απόγνωση που έγινε κούραση στην σάρκα, μια μελαγχολία του να νομίζεις πως τα έχεις αντιληφθεί όλα και θα πρέπει να τα αντιλαμβάνεσαι ξανά και ξανά χωρίς ανάπαυση. Καταρρέω προς τα μέσα, σε μια συνείδηση που με βασανίζει χωρίς να μου χαρίζει την λιποθυμία και ξαγρυπνώ περιμένοντας έναν ύπνο που δεν έρχεται. Θέλω να κοιμηθώ, να ξαπλώσω χωρίς αντιλήψη, να βυθιστώ βαρύς στα διάφανα σεντόνια της άγνοιας και με ένα βαθύ χασμουρητό να χαθώ μέσα στα βλέφαρα κάποιου άλλου που κλείνουν. Θέλω ύπνο χωρίς όνειρα για να γίνει η ζωή μια πραγματικότητα στην οποία ποτέ δεν πήρα μέρος. Να είμαι μια κουρτίνα που τραβιέται, μια πόρτα που κλείνει, μια μνήμη που σβήνει, κάτι άδειο που έμεινε μόνο του και κατάφερε να ξεχάσει αυτό που είναι.

Ζωή είναι να ξεχνάς..

Πως δεν υπάρχει τίποτα να πιάσεις και τίποτα από το οποίο μπορείς να πιαστείς.