Απουσιολόγιο
Posted on 28.11.09 by Thech®sennone™
Στήνω αυτί στην εποχή μου, να την αφουγκραστώ, να την καταλάβω ή να μην το κάνω, να την ενσαρκώσω ολόκληρη σε έναν χαρακτήρα παραδομένο στο τέλμα της. Καταγράφω τις εντυπώσεις μιας γενιάς εγκλωβισμένης στην υπερέκθεση του εαυτού της, υπέρβαρης νοητικά, που κυλά άσκοπα μέσα σε μια φούσκα διάφανης ιδιωτικοποίησης για να οδηγηθεί συνειδητά στην εκμηδένιση της, στο σβήσιμο μιας ταυτότητας που δεν κατάφερε να αποκτήσει, μιας γενιάς που ασφυκτιά μπροστά στην κατάρρευση των θρησκειών, όλων των μεγάλων ιδεών, ιδανικών και συστημάτων, που δεν της μένει τίποτε άλλο παρά να βρεί ή να χάσει την ενότητα της στην μοναχική, θολή, αβέβαιη και γεμάτη σύγχυση ψηλάφηση της ύπαρξης καθεαυτής. Μια καινούργια εποχή ανατέλλει και άλλα πλάσματα θα την ζήσουν με άλλους τρόπους, ίδιους με τους δικούς μας. Η αρχή της γίνεται με τον περιορισμό των υποκειμένων στην ασώματη νοητική κατανάλωση εντυπώσεων που συρρικνώνει την ανθρώπινη αισθαντική εμπειρία. Ο Κανένας που είμαι, είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος αφού όσα δημιουργούν το υποκείμενο είναι ο τρόπος να νιώθει. Μου πήρε έναν αιώνα για να αντιληφθώ τι εννοούσε ο Νίτσε με το Gott ist tot! και άλλο τόσο ίσως μου πάρει για να καταλάβω το Homme est mort! ιδέα που γέννησα μια νύχτα που βρήκα εμένα και έχασα τον εαυτό μου. Αν είναι γεγονός ένας τέτοιος ισχυρισμός ή όχι θα το δείξουν μόνο οι καιροί. Για μένα αποτελεί απλά μια αγαπημένη ψευδαίσθηση που αρέσκομαι να προβάλλω στο φαντασιακό μου, ένας τρόπος για να κρυφτώ από μια κλασσική και συνηθισμένη ερωτική απογοήτευση, ένας θρήνος που προσθέτει την χαμένη μου αθωότητα, στην αθωότητα της ανθρωπότητας. Στο βιβλίο αυτό καταγράφω όσο μπορώ την καθημερινή, ομιχλώδη, διάθεση μου να ζω και να νιώθω τον εαυτό μου προς τα μέσα με τις ίδιες αισθήσεις που νιώθω τον κόσμο εξω. Ο έρωτας, η φιλία και οι οικογενειακές κρίσεις αναμιγνύονται με την υποκειμενική υπερευαισθησία των αισθήσεων, την αγωνιώδη υπαρξιακή αναζήτηση και την βαριά κληρονομιά που αφήνει στην συνείδηση του καθενός μια εποχή που φτάνει στο τέλος της. Κάθε μεταμόρφωση είναι μια οδυνηρή διαδικασία. Απ ότι νέο γεννηθεί στο μέλλον, θαρρώ θα απουσιάζει ο άνθρωπος, όπως από όσα λέω απουσιάζει ο σκοπός και η χρησιμότητα. Αν η μεταμόρφωση αφορά μόνο εμένα που πρέπει να βρίσκω τρόπους να ζω χωρίς τον ιδανικό μου Άλλο ή αν όντως αφορά εσένα και την εποχή που διατρέχουμε, είναι κάτι που αγνοώ και δεν με ενδιαφέρει. Εγώ, αν γράφω εδώ, είναι που ξέρω πως εκείνη το αγνοεί, πως καθένας μας αγνοεί και νιώθω μέχρι τα μύχια της ύπαρξής μου, -που δεν ξέρω τι είναι- την ανάγκη να απλώσω τον πυρετό μου σε λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα και να μετατρέψω τις σκιές μου σε φως που δεν φωτίζει καθόλου.
