Οδός Ναυαρίνου / Exodus I
Posted on 22.11.09 by Thech®sennone™
Τυλίγω με προσοχή και ακρίβεια πρωτόγνωρη για ένα άτσαλο πνεύμα σαν το δικό μου, όσα από τα αντικείμενα κάνουν ένα σπίτι σπιτικό. Είναι παράξενο το γεγονός, σαν ένας ήλιος έξω που ειρωνεύεται τον χειμώνα μου, πως στα πράγματα δείχνουμε πολλές φορές μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία απ ότι στους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν. Ίσως γιατί αδυνατούμε να συνδεθούμε μαζί τους με τρόπους άμεσους και κατανοητούς και προτιμάμε την συμβολική,ψυχρή αδιαφορία των αντικειμένων που μας τους θυμίζουν. Τυλίγω με προσοχή τα πράγματα και μαζί τους τυλίγω την οδό Ναυαρίνου, έναν μικρό αδιάφορο δρόμο, που για λίγους μήνες έκρυψε το σώμα μου από αυτό που αποκαλούμε ζωή. Πακετάρω με προσοχή τα πράγματα μου και μαζί με αυτά τους φιλήσυχους κατοίκους της, τους μικρούς απεριποίητους κήπους τους, τις μικρές απεριποίητες ζωές τους, τις φωνές μιας λαϊκής αγοράς που ποτέ δεν επισκέφτηκα. Τυλίγω, δένω, πακετάρω τα πράγματα που θα αφήσω για πάντα να γίνουν παρελθόν και μαζί με αυτά τον εαυτό μου, όσα υπήρξα και όσα θέλω να ξεχάσω. Φεύγω και ας μην πηγαίνω πουθενά. Με παρηγορεί όμως να γνωρίζω πως όσα είμαι αναπαύονται γεμάτα προστασία στην υγρή, αδιάφορη ησυχία κάποιας ημιυπόγειας αποθήκης. Πιθανόν, μια μέρα επιστρέφοντας από κάποια άλλη οδό, σε μια ανασκαφή αυτού που είμαι, να με βρώ σκονισμένο και ξεχασμένο, γεμάτο συγκίνηση και απορία για το ότι μπόρεσα να ζήσω τόσο καιρό χωρίς εμένα.
