Σε συμβουλεύουν. Ασχολούνται. Πιστεύουν σε σένα. Άλλωστε αξίζεις τα καλύτερα. Σε βολεύουν κάπου στην καρδιά τους. Είναι εδώ για σένα. Άλλωστε είσαι τα πάντα γι αυτούς. Φίλος, παιδί, εραστής. Ο άνθρωπος τους. Μετά σε φτύνουν και σε ξεχνούν. Σε νοιάζονται φυσικά. Κάποτε θα καταλάβεις. Σου σκίζουν την σάρκα και σε αφήνουν γυμνό. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ξεφλουδίσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Απλά δώσε τους χρόνο. Θα σε θυμούνται όμως. Αφού αποφάσισαν για το καλό σου. Όλοι τους. Δεν ρωτούν. Γνωρίζουν. Άλλωστε πότε έπαιξες ρόλο; Τα πάντα εξελίσσονται στο δικό τους θέατρο. Υποφέρουν κατά βάθος και λίγο λυπούνται. Μα κοιτάνε μπροστά. Πάντα κοιτάνε μπροστά. Σου χαρίζουν όμως τον χρόνο που τα γιατρεύει όλα χωρίς να θεραπεύει τίποτα. Και όλα αυτά στα σερβίρουν για Αγάπη. Οι Άνθρωποι σου.

Αν σε αγάπησαν όπως εμένα, αν ενιώσες αόρατος όπως εγώ, είναι που κανείς δεν σε διέκρινε από αυτόν που είσαι.

Αυτή είναι και η απόδραση σου.