Και τελικά..

Posted on 17.12.09 by Thech®sennone™

.. με βρήκα. Ήμουν στην δουλειά μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με έναν εαυτό σαν όλους τους άλλους. Αφοσιωμένος και ακριβής σαν ολοκαίνουργιο μηχάνημα, πληκτρολογούσα αριθμούς και ονόματα, μοίραζα δουλειές και αστεία που κάνουν όσους γελάνε να μου γίνονται αντιπαθής. Και ξαφνικά, σαν μια ορατή τύφλωση με σάρωσε ένα ποτάμι εικόνες και μυρωδιές που ανήκαν σε μια εποχή που με είχαν κρίνει αθώο. Ντυμένος μόνο με ένα λευκό φανελάκι που μου έφτανε ως τα γόνατα, σε κάποια παραλία ενός καλοκαιριού καμωμένο από αλάτι και ήλιο, όλος χαμόγελο γιατί ότι είναι αθώο ακόμη, έχει δικαίωμα στο γέλιο και στον ύπνο. Το ένα χέρι μπροστά στο στόμα και το άλλο στο ύψος του ματιού να κρυφοκοιτάζει τον φακό μιας μηχανής Ζenith. Nαι, με βρήκα. Είδα για μια στιγμή αυτό που είμαστε όλοι και μας πήρε μια ζωή για να το ξεχάσουμε. Παιδιά που παίζουν αφηρημένα σε κάποια παραλία στο πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής τους, ποζάροντας ναζιάρικα και χωρίς ενοχές στον χρόνο που μας αιχμαλώτισε για πάντα σε μια ανάμνηση αυτού που δεν είμαστε πια. Ναι με είδα ξεκάθαρα, σαν αλήθεια που δεν ξέρω πως είναι γιατί δεν συνήθισα να την βλέπω και ένιωσα αγάπη για τα πάντα και λύπη για λογαριασμό ενός θεού που έπλασε τον κόσμο μέσα στον ύπνο του και τον φωτογράφισε γεμάτος απορία. Ήταν μια στιγμή και πέρασε. Ύστερα με βρήκα ξανά γνώριμο και μηχανικό, να ποζάρω την θλίψη μου στα μάτια σαστισμένων συναδέλφων. Πόσο θα επιθυμούσα! Πόση ανάγκη να μην είμαι παρά εκείνο το παιδί και οποιοδήποτε παιδί που ζει για πάντα στις τέσσερις πλευρές μιας φωτογραφίας που ξεχειλίζει από καλοκαίρι και αθωότητα. Ναι με βρήκα και αυτο που έχασα είναι ο μόνος ανθρωπισμός που μπορώ να νιώσω για την ανθρωπότητα.