Wandervogel

Posted on 30.12.09 by Thech®sennone™

Frankfurt,  Romrod, Αlsfeld, Οber-sorg, Lauterbach, Grobenluder, Fulda, Elfershausen, Vurzburg, όπου και να πάω είμαι πάντα μέσα μου. Μεθυσμένος, ξερνάω παρέα με γέρους και ψυχρές πουτάνες. Που και που ξεχνάς να με πληγώσεις.  Και τότε αυτοεξόριστος, μελαγχολώ ανώνυμα.


song & text ddcted to maria

Pub Rockeller/Deutschland 

Δεν τραγουδάς πια Μαρία

Posted on 20.12.09 by Thech®sennone™

Ναι κοίτα μπροστά...όλοι μας αυτό κάνουμε. Κοιτάμε μπροστά και ας μην βλέπουμε τίποτα. Ίσως γιατί ο δρόμος στρίβει,ίσως στρίβουμε εμείς σε έναν δρόμο που μας κούρασε η ευθεία του. Αν υπάρχει δρόμος. Αλλά να κοιτάς μπροστά ε; Να προχωράς. Μην σταματάς, ποτέ μην σταματάς, μην το ξεχάσεις αυτό, να συνεχίζεις έναν δρόμο που έχουν πάρει όλοι μα κανείς δεν ξέρει που βγάζει..αν βγάζει κάπου. Θα σαι τρελή αν σταματήσεις.


μικρό σχόλιο

Πτήση 832 για την Άγνοια

Posted on 19.12.09 by Thech®sennone™

Αγαπώ τα αεροδρόμια γιατί εκεί πάντα φυσά και όλα έχουν προορισμό. Αντιθέτως στην ζωή μοιάζουμε όλοι με τον αέρα. Κανείς μας δεν γνωρίζει από που έρχεται και που πηγαίνει.

Και τελικά..

Posted on 17.12.09 by Thech®sennone™

.. με βρήκα. Ήμουν στην δουλειά μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με έναν εαυτό σαν όλους τους άλλους. Αφοσιωμένος και ακριβής σαν ολοκαίνουργιο μηχάνημα, πληκτρολογούσα αριθμούς και ονόματα, μοίραζα δουλειές και αστεία που κάνουν όσους γελάνε να μου γίνονται αντιπαθής. Και ξαφνικά, σαν μια ορατή τύφλωση με σάρωσε ένα ποτάμι εικόνες και μυρωδιές που ανήκαν σε μια εποχή που με είχαν κρίνει αθώο. Ντυμένος μόνο με ένα λευκό φανελάκι που μου έφτανε ως τα γόνατα, σε κάποια παραλία ενός καλοκαιριού καμωμένο από αλάτι και ήλιο, όλος χαμόγελο γιατί ότι είναι αθώο ακόμη, έχει δικαίωμα στο γέλιο και στον ύπνο. Το ένα χέρι μπροστά στο στόμα και το άλλο στο ύψος του ματιού να κρυφοκοιτάζει τον φακό μιας μηχανής Ζenith. Nαι, με βρήκα. Είδα για μια στιγμή αυτό που είμαστε όλοι και μας πήρε μια ζωή για να το ξεχάσουμε. Παιδιά που παίζουν αφηρημένα σε κάποια παραλία στο πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής τους, ποζάροντας ναζιάρικα και χωρίς ενοχές στον χρόνο που μας αιχμαλώτισε για πάντα σε μια ανάμνηση αυτού που δεν είμαστε πια. Ναι με είδα ξεκάθαρα, σαν αλήθεια που δεν ξέρω πως είναι γιατί δεν συνήθισα να την βλέπω και ένιωσα αγάπη για τα πάντα και λύπη για λογαριασμό ενός θεού που έπλασε τον κόσμο μέσα στον ύπνο του και τον φωτογράφισε γεμάτος απορία. Ήταν μια στιγμή και πέρασε. Ύστερα με βρήκα ξανά γνώριμο και μηχανικό, να ποζάρω την θλίψη μου στα μάτια σαστισμένων συναδέλφων. Πόσο θα επιθυμούσα! Πόση ανάγκη να μην είμαι παρά εκείνο το παιδί και οποιοδήποτε παιδί που ζει για πάντα στις τέσσερις πλευρές μιας φωτογραφίας που ξεχειλίζει από καλοκαίρι και αθωότητα. Ναι με βρήκα και αυτο που έχασα είναι ο μόνος ανθρωπισμός που μπορώ να νιώσω για την ανθρωπότητα.

वेद

Posted on 14.12.09 by Thech®sennone™

Σκοτώνεις ένα όνειρο μόνο αν το πραγματοποιήσεις. Καταλαβαίνεις; Δημιουργώ είναι θέλω να πεθάνω. Οι μέρες που είναι λόγια γίνονται πρόσωπα, σε ένα διάλογο ατελείωτο , να αδειάζω, το άδειο στο κενό. Να εύχομαι ένα κάποιο τέλος, ένα πρωινό χωρίς εκείνη την σκέψη που με φθείρει. Καταλαβαίνεις; Σκέφτομαι είναι είμαι μόνος. Να χω για φίλους μόνο λέξεις και ερωμένες στίχους που έγιναν σώματα. Μα όταν έρχεσαι εσύ, εγώ δεν έχω άλλο τρόπο να σε αγγίξω από το να γράφω. Καταλαβαίνεις;

Γράφω είναι σε αγαπώ σε πρόζα.

@

Posted on 13.12.09 by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP

Να είσαι γενναιόδωρος στην αγάπη, 
στον πόνο και στην εκδίκηση σου. 
Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας 
& στο θάνατο όλα είναι βάρος.

Οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Posted on 11.12.09 by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP

Παπαριές. Ότι δεν σε σκοτώνει, προτιμά τα βασανιστήρια.

ज्ञानोदय

Posted on 4.12.09 by Thech®sennone™

Έγειρε επάνω μας η πιο μεγάλη λύπη/ μέσα μας ξέφτισε η πιο αληθινή αγάπη/φώλιασε στα μάτια μας η ματαιότητα των ονείρων/ όσοι από εμάς έζησαν την ύστατη απόγνωση, εκείνη της κενότητας του κόσμου· θλιμμένοι Βούδες.

Επιτέλους..

Posted on 2.12.09 by Thech®sennone™

..σύννεφα. Κάθομαι σε ένα μικρό καφέ, σε τραπέζι για δύο, μόνος. Στα χέρια μου μια ζεστή κούπα καφέ είναι όση θαλπωρή θα μου χαρίσει ετούτη η μέρα. Σύννεφα. Αόριστες σκέψεις, δεν ξέρω τι θέλω. Η μνήμη έχει κάτι από όνειρο. Το όνειρο έχει κάτι από πραγματικότητα. Η πραγματικότητα πάλι είναι η μνήμη ότι ονειρευόμαστε όλοι μαζί. Και όλα έχουν κάτι από σύννεφο.

Σύννεφα. Δεν θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ, δεν θυμάμαι αν τα όνειρα που κοιμήθηκα με ακολούθησαν στις μέρες που έζησα. Μου μένει μόνο το παρόν που είναι τίποτα. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θαρρώ πως σε όλη μου την ζωή δεν υπήρξα τίποτε άλλο παρά κάποιος που κάθεται μόνος, απρόσωπος και εκτενής σε ένα μικρό καφέ γεμάτο σύννεφα. Πιο πέρα, φοβάμαι πως θα είμαι πάντα αυτό. Σκέψεις μπερδεμένες, θολά τοπία, κουβάρια από μνήμες που λησμόνησα, όλα μαζί ξετυλίγονται κουρασμένα στον ουρανό της συνείδησης μου.

Στο τραπέζι για δύο, κάθομαι μόνος και η ευτυχία όλης μου της ζωής, είναι να κοιτώ χωρίς να βλέπω, σύννεφα να εμφανίζονται διστακτικά πίσω από βουνό, να το κυκλώνουν και πριν το καταλάβω, σαν στρατιά που εξαπολύεται σε μάχη, να απλώνονται σε έναν ουρανό όλο ήττα.



Cafe de Flore/Paris