Posted on 8.6.12 by I Have Seen the End

Εξω περασαν όσα θα μπορούσε να χωρέσει μια μέρα.  Είδαμε ενα ηλιόλουστο πρωινό να κομματιαζεται από την βροχή που απλώθηκε παντού και αφησε όλους μας σε σιωπή, καθώς κανένας δεν περιμένει παρα μόνο όσα έχει προβλέψει. Οι καρδιές βάρυναν, μα κάναμε τα πάντα ακίνητοι και η δουλειά έφτασε στο τέλος της όπως η βροχή εντός μας. Χαιρετηθήκαμε άνθρωποι ξένοι, σαν να ήμασταν αδέλφια. Κλείσαμε την πόρτα του σπιτιού σαν επιτέλους να βγήκαμε έξω. Κοιμηθήκαμε σαν να μην υπήρχε στρώμα. Ο καιρός περνά σαν βροχή και η μέρα αυτή, μας χάρισε απλόχερα το γλυκόπικρο μυστικό της. Ο χρόνος είναι κατάσταση του σώματος.