Ψυχοτροπικόν Ι
Posted on 26.4.10 by Thech®sennone™
Όταν ξεμένω από ασχολίες, εφευρίσκω τρόπους να μην λέω τίποτα ώστε να νιώσω χρήσιμος για κάτι που ακόμα δεν ανακάλυψα σε τι χρησιμεύει. Θα τολμούσα αν είχα την ικανότητα να αυτοεξαπατηθώ με σφοδρότητα, να ισχυριστώ πως κάνω τέχνη, γιατί η τέχνη δεν φαίνεται να χρησιμεύει πουθενά παρα μόνο στον εαυτό της, πράγμα λογικό γιατί αν χρησίμευε θα απολάμβανε την εκτίμηση άλλων ομαδικών παραισθήσεων όπως η οικονομία και η αλήθεια. Ομοίως με αυτά τα ασυνάρτητα, χωρίς συνοχή κείμενα, που περιγράφουν μια ψυχή να περιστρέφεται γύρω από τον ανύπαρκτο εαυτό της έως ότου ζαλιστεί αρκετά για να αναφωνήσει γεμάτη δέος πως ο κόσμος υπάρχει και μάλιστα γυρίζει για χάρη της. Ωστόσο αυτό που γεννοβολάει μικρές πυρηνικές θλίψεις στο διανοητικό μου εργαστήριο δεν είναι η αχρηστία της τέχνης, αλλά της ψυχής μου. Επικαλούμαστε όλοι την ψυχή ως βαθύτερη έκφραση του Είναι μας. Συνήθως "έχουμε" ψυχές με τον ίδιο τρόπο που έχουμε αυτοκίνητο και πιστολάκι για τα μαλλιά. Σπανιότερα είμαστε ψυχές. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν η ψυχή είναι μια προσπάθεια παρηγοριάς να ακυρώσουμε το θάνατο, αλλά με πονά παράλογα όπως κάθε γνήσιο εγωιστή -δηλαδη κάποιον που δεν έχει παρα μόνο τον εαυτό του για να εξερευνήσει ή να αποπλανήσει- πως εγώ δεν είμαι εγώ αλλά μια ψυχή που υποδύεται πως μου μοιάζει. Πιστεύω με μίσος πως όλοι άνθρωποι δεν έχουν ή αν προτιμάτε δεν είναι ψυχές, ή τουλάχιστον αυτό που είναι έξω από εμάς έχει περισσότερη ψυχή απ ότι εμείς. Δεν μπορώ να μην υποθέσω παρακολουθώντας το μοναδικό σύννεφο αυτού του γαλάζιου πρωινού ότι δεν έχει ψυχή όταν διασχίζει όλην την ουράνια παλέτα μόνο και μόνο για να σταθεί να σκοτεινιάσει το αδιαμφισβήτητο βασίλειο του ήλιου. Και μόνο που με κάνει να το υποθέτω σημαίνει πως διαθέτει ψυχή βαθιά καλλιτεχνική γιατί τέχνη είναι η ικανότητα να αποσπούμε τους άλλους από τον εαυτό τους και να τους χώνουμε ύπουλα στον κόσμο μας. Αν τώρα πραγματικά είμαστε ψυχές πιστεύω πως θα κάναμε συχνότερα και εμείς πράγματα όμορφα και άχρηστα όπως καλειδοσκόπια και αγάπη. Αν η ψυχή έχει κλίση στην υποκριτική και αυτό που είμαστε δεν είναι παρά οι προσωρινοί ρόλοι στην πιο παράξενη παράσταση του κοσμικού θεάτρου τότε μάλλον σημαίνει πως η ψυχή δεν Είναι αλλά Γίνεται. Δεν θα ήθελα ωστόσο να καταλήξω σε συμπέρασμα στο θέμα αυτό γιατί συμπεραίνω σημαίνει αυτοκτονώ και αν ρίξω μια ματιά σε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, έχω πεθάνει αμέτρητες φορές και δεν αναστήθηκα ούτε μία.
