Περιμένω όλο αγωνία το πρωινό που θα ξυπνήσω κατα λάθος και θα φορέσω τις παντόφλες μου από συνήθεια, την μακρυμάνικη αίσθηση του εαυτού μου από ένστικτο και θα αγκαλιάσω το μπαλκόνι με μια κουταλιά καφέ και λίγη νύστα, γεμάτος από την ψύχρα της ημέρας και την απόλυτη υπόσταση της αίσθησης, πως οι αναμνήσεις δεν είναι παρα καλοκαίρια που σημείωσα σε φύλλα και χαζευω να τα σκόρπα ο αέρας ενός αδιάφορου φθινοπώρου όλο ειλικρίνεια/