11/01/δύοχιλιάδεςτίποτα/

Posted on 30.12.10 by Chaosophe®

Νιώθω είναι η εσωτερική πλευρά της αφής/και γω που σε άγγιξα τόσο, έγινα πια η εξωτερική πλευρά του εαυτού μου/

πυξίς

Posted on 25.11.10 by Chaosophe®

Χρειάζομαι καινούργια γλώσσα για να σου φτιάχνω λέξεις με χείλη όταν θα γλύφω τα μπούτια σου και ένα ζευγάρι αυτιά για να υποκρίνομαι πως ακούω τα ψέματα σου/σε σένα θα φυτέψω δυο παιδιά στο στήθος μήπως μάθει να αγκαλιάζει/θα βγάλουμε τα μάτια μας και στην θέση τους θα σφινώσουμε κεριά που σβήνουν μαζί/για στόμα θα σου φυτέψω χέρια γιατί οι λέξεις σου δεν με αγγίζουν/θα μου κάνεις καφέ, θα σε χαιδευω στην πλάτη/ θα φορέσεις τις κάλτσες σου, θα βγάλω το δέρμα μου/ θα χύνουμε όλο τον κόσμο με την καύλα μας και όλοι θα πάψουν να τρώνε,να αγοράζουν και να πεθαίνουν, μόνο θα γαμιούνται/θα σκαλίζω την μύτη μου και συ θα γελάς/θα κλείσεις τα μάτια να με ονειρευτείς όπως θα ήθελες να είμαι/θα κοιμηθώ και γώ πως είμαι προβλήτα, γιατί είναι δρόμος, που όπως εμείς, οδηγεί πουθενά μέσα στην θάλασσα

C:/mydocuments/aboutme/me/myself.exe

Posted on 25.11.10 by Chaosophe®

Είμαστε άνθρωποι ψηφιακοί, ιδανικοί μέχρι την τελευταία μας λεπτομέρεια, χωρίς σώματα, με ωραίες λέξεις, μεγάλες εμπειρίες και όνειρα που κανείς δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Είμαστε bytes σε σκοτεινές οθόνες, σκληροί δίσκοι,ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, έχουμε προφίλ και οι νευρικές μας απολήξεις γίνονται δίκτυα. Είμαστε ψηφιακοί χωρίς ανθρώπους, ανέραστοι εραστές, είμαστε άλλοι που κάνουμε πως είμαστε εμείς, γράφουμε ποιήματα χωρίς μουσική, από τις εμπειρίες μας λείπαμε αλλά τις γράφουμε για να δείξουμε πόσο σπουδαίοι σταθήκαμε μπροστά στην ζωή. Είμαστε δίχως άλλο οθόνες που παίζουμε έργα που θα θέλαμε να είχαμε ζήσει, δικτυωμένοι και έρημοι, αναπόφευκτα απρόσωποι εκπρόσωποι του Ανώνυμου Εαυτού μας, αποθηκευτικοί χώροι για δεδομένα που δεν αναζητεί κανείς/

Ανοιχτά όλο το 24ωρο

Posted on 14.11.10 by Chaosophe®

-Ένα σάντουιτς παρακαλώ, με ζαμπόν, τυρί, ντομάτα και λίγη μαγιονέζα. Ζωή είναι η κίνηση να μεταφέρεις τον εαυτό σου από το άδειο στο κενό/ η κοπέλα πίσω από τον πάγκο δεν ξέρω αν το γνωρίζει μα το ξενύχτι που κρέμεται από τα μάτια της σαν ώριμος καρπός μου γνέφει πως ναι. Κάθομαι και πίνω καφέ περιμένοντας να μου περάσει το μεθύσι ή να μου περάσω εγώ που νιώθω μεθυσμένος. Το ξέρω αυτό το κορίτσι, όλοι το ξέρουν, σιωπηλό με μάτια να κοιτάζουν πουθενά και τα μαλλιά της περασμένα μέσα από καπέλο- με την επωνυμία ενός ηλίθιου που πιστεύει πως θα αφήσει το στίγμα του στον κόσμο- δουλεύει με ακρίβεια και ονειρεύεται την ελπίδα πως θα ρθει η μέρα που δεν θα χρειάζεται να χτίζει την ζωή της με αφράτα ψωμάκια και κατεψυγμένα υλικά/ To αγαπώ αυτό το κορίτσι και κάθε κορίτσι που είναι κουρασμένο από την συνήθεια της δουλειάς της, από την συνήθεια της ελπίδας, το αγαπώ και ας ξέρω πως όταν το κοιτώ η αδιακρισία της ψχ μου το προσβάλλει. -Ένα σάντουιτς παρακαλώ, με καριέρα, έρωτα, γάμο, παιδιά και λίγη αισιοδοξία. Ζωή είναι η πρόσθεση υλικών σε κάτι που πάντα θα μας λείπει/

Υπνάγια Ουπάνισαντ/

Posted on 7.11.10 by Thech®sennone™

Δεν ξέρουμε τίποτα. Κανείς δεν ξέρει τίποτα. Ούτε θα μάθουμε ποτέ. Απλώς φτιάχνουμε γλώσσες που περιγράφουν αυτόν τον κόσμο χωρίς να περιγράφουν τίποτα άλλο παρά μόνο τις συμβάσεις με τις οποίες περιορίζουμε τις προθέσεις και τις υποθέσεις μας γι αυτόν. Δεν είναι αυτή η γλώσσα του πεσιμιστή αλλά αυτού που έχει κοιμηθεί αρκετά χωρίς ύπνο την ζωή ώστε να μπορεί να πει, πως διακόσια οχτώ κόκαλα, εξακόσιοι μύες, πέντε λίτρα αίματος και εκατό εκατομμύρια νευρώνες στον εγκέφαλο θέλουν να φιλοδοξούν πως είμαι άνθρωπος, μα εγώ γνωρίζω πως είμαι φτιαγμένος από όνειρο. Υποφέρω αρκετά με αυτό που νομίζω πως γνωρίζω μα όχι περισσότερο από αυτούς που οι καρδιές τους λατρεύουν θεούς, εφευρίσκουν επιστήμες ή που παθιάζονται με ιδέες και συστήματα και ακόμη λιγότερο από αυτούς που θεωρούν πως η μικρότητα τους αποτελεί μέρος ενός νεοεποχίτικου θεϊκού σχεδίου και τα βάσανα τους δοκιμασίες για να ξεχωρίσουν από το πλήθος της μη αφυπνισμένης μάζας. Για μένα όλα αυτά είναι παιχνίδια με τα οποία απασχολώ τον εαυτό μου για όσο περιμένω να μην έχω άλλο συνείδηση. Η ζωή είναι κάτι που κοιμάμαι ή νυστάζω τόσο που να μοιάζει με πραγματικότητα και οι άλλοι άνθρωποι κεφάλια που βλέπουν διαφορετικό όνειρο από μένα/

aeriko/ευγνωμοσύνη!

Posted on 5.11.10 by Chaosophe®

http://aeriko-moments.blogspot.com/2011/07/blog-post_11.html

Bene qui latuit, bene vixit

Posted on 2.11.10 by Chaosophe®

Η μη επίγνωση της πραγματικότητας είναι μέρος της ουσίας της/

Έρως

Posted on 31.10.10 by Chaosophe®

Είναι γρήγορα αυτοκίνητα και ακριβές τσάντες, σπίτια διακοσμημένα,ωραία σώματα, ψηλά τακούνια, δάνεια, αποφάσεις, αξιώματα, κάρτες, μάσκες ομορφιάς, επαγγέλματα, clubbing, ρούχα, άκρες σε μαγαζιά, λόγια, λόγια, συμβιβασμός, συμβιβασμός και τίποτα/ τίποτα που να σου κόβει την ανάσα/

Εθνική Εορτή

Posted on 28.10.10 by Chaosophe®

Έχουμε να πούμε Όχι από το 1940.

ༀམཎིཔདྨེཧཱུྃ།

Posted on 27.10.10 by Chaosophe®

Θέλω να σε γαμάω για όσο βρέχει, ώσπου να γίνει το πρόσωπο σου κάτι προσωπικό μου και το μουνί σου όλο βροχή/μέχρι να μυρίζω εσένα σε μένα κ συ ελευθερία/ να σε κρατώ, να μου γελάς, να χύνω, να σε αφήνω, να μου κάνεις σημάδι, να σε πονάει το χάδι,να σε γαμώ να σε γαμώ μέχρι να απορροφηθούμε σε κάτι άλλο που δεν είναι εμείς ούτε κανείς/

Sine Qua Non III / D-Day

Posted on 18.10.10 by Chaosophe®

Γιατί να μην είναι όσα υπάρχουν η δυνατότητα να γίνουν άλλα πράγματα, και γιατί όσα δεν έγιναν ακόμη να μην είναι ποτέ σαν εκείνα που ονειρεύτηκα; Γιατί εγώ σήμερα να σε νιώθω περισσότερο από χτες κ λιγότερο από αύριο και γιατί εσύ, χωρίς αλλά και χωρίς γιατί, να μην είσαι μαζί μου και καθόλου "δική" μου; Εγώ δεν έχω άλλο χρόνο να ζω χωρίς εσένα, γι αυτό από τότε που σε φίλησα έμαθα να ζω λυπημένος/

Ονειρεύομαι πως είμαι κάποιος άλλος που κάνει πως είναι εγώ, που πηγαίνει στην δουλειά να γίνει χρήσιμος στις εφτά και μηδέν μηδέν και σχολάει πάντα στις δύο και πενήντα τρία και γίνεται ο εαυτός του που είναι για κανέναν στις δύο και πενήντα τέσσερα και ύστερα όλη μέρα ονειρεύεται πως είναι αυτός ο κάποιος παρά μόνος του, που αναπνέει κανονικά γιατί δεν σε κουβαλά μέσα του, και μπορεί να ζει χωρίς να έχεις υπάρξει και υπάρχει χωρίς να ζει πως όλες οι ώρες του είναι τίποτα παρά καθόλου λεπτά/

-δ-

Posted on 7.10.10 by Chaosophe®

Σήμερα επιτέλους έβρεξε και όλοι επιτέλους θα γράψουν βρεγμένοι/ για την υγρασία της θλίψης τους, για τους μουσκεμένους δρόμους, για τις σταγόνες όνειρα, μα κανείς για τα σύννεφα μα κανείς για το αδύνατο μα κανείς για σένα και για μένα/ούτε εγώ

*

Posted on 6.10.10 by Chaosophe®

Αν δεν με βρεις μέσα σου δεν θα με βρεις ποτέ

Discordia

Posted on 6.10.10 by Chaosophe®

Τα απατώμενα αφανούν

Τσιτάτο

Posted on 5.10.10 by Chaosophe®

Όταν ο Που Να Το Φανταστώ γνώρισε την Δεν ήξερες Δεν Ρώταγες γεννήθηκε η Άγνοια.

about me

Posted on 25.9.10 by Chaosophe®

Το ζώδιο μου είναι δεν ξέρω τίποτα, με ωροσκόπο σε θέλω

Sine Qua Non II

Posted on 23.9.10 by Chaosophe®

Οι άνθρωποι ψάχνουν το άλλο τους Μισό και γω το άλλο μου Ολόκληρο/

Sine Qua Non

Posted on 16.9.10 by Chaosophe®

Πέρασε καιρός μα επιστρέφω σε μένα όπως οι φυλακισμένοι επιστρέφουν στο σύνολο, άχρηστος, ευφυής και ξένος. Δεν είναι που δεν έχω αλλού να πάω μα κανείς δεν με αγνοεί με τον τρόπο που το κάνω εγώ σε μένα και είναι προτιμότερο να με μεταχειρίζομαι εγώ με άσχημες κινήσεις παρά εσύ με με όμορφα λόγια. H ζωή υπήρξε στο μέτρο που με αφορά, μια παράσταση που απαρτίζεται από ατάλαντους ηθοποιούς σε ένα θέατρο γεμάτο από κοινό που γελά και κλαίει με τον εαυτό του χωρίς να το συνειδητοποιεί. Δεν έχει σημασία αν κάθεσαι στον εξώστη ή στην πλατεία, είσαι το ίδιο ανόητος με όλους μας αφού αυτό που οι άλλοι παίζουν είναι εσύ. Δεν πάω άλλο θέατρο γιατί είμαι κομεντί και τραγωδία μαζί κ αν με κλέψεις για λίγο δεν με πειράζει, πάντα μόνος ήμουν γι αυτό δεν θα μου λείψω. Εσύ όμως ναι./

Έχουμε

Posted on 14.9.10 by Chaosophe®

μόνο εμάς. Οι άλλοι είναι μια παρεξήγηση ανάμεσα στα όνειρα και τις αυταπάτες μας

Kizen

Posted on 5.9.10 by Chaosophe®

Έχουμε αποκοιμηθεί μόνοι/έχουμε αγαπήσει μόνοι/ έχουμε γιατρευτεί μόνοι/Είμαστε για τις ψυχές μας μοναστήρια/

Δυο μέρες τώρα βρέχει αστέρια και εσένα πια χρειάζεται τηλεσκόπιο για να σε δω στον ουρανό μου και συ χρειάζεσαι μικροσκόπιο για να βρεις λίγη ανθρωπότητα μα αυτά τα πράγματα που καίγονται εκεί πάνω μας λένε πως η ζωή έχει αξία, πως ο χρόνος αποκτά σημασία και οι πράξεις μας νόημα, μόνο γιατί όλα πεθαίνουν. H ανθρωπότητα είναι η αρρώστια και η εντροπία είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουμε πλήρης. Δυο μέρες τώρα βρέχει αστέρια και κάπως έτσι όμορφα, έσβησες κ συ μέσα μου.




Εχτές, προχτές και όλο το παρελθόν με εμποδίζω να γίνω όσα είμαι μα σου έφτιαξα ένα σωρό ποιήματα που δεν καταλαβαίνεις αλλά δεν με πειράζει γιατί καταλαβαίνω είναι πάντα πόνος αλλά εσύ μάλλον δεν θες να νιώθεις γιατί νιώθω σημαίνει πάντα είμαι τώρα εδώ και συ έμαθες να είσαι πάντα κάπου αλλού στο μέλλον μα όλοι έτσι κάνουν και αφού το κάνουν όλοι είναι εντάξει αλλά δεν είναι εντάξει που γράφω χωρίς κόμμα μα εγώ έχω μάθει να τα κάνω όλα με μια ανάσα και συ πρέπει να μάθεις να συγχωρείς όσους υποφέρουν από τον εαυτό τους αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς πως η κλωνοποίηση δεν έχει καθόλου ποίηση μέσα της γιαυτό και όλοι είναι ομοιόμορφα ντυμένοι τους ιδανικούς τους εαυτούς και συ αν θέλεις να μην ξεχωρίσεις πρέπει να βάλεις τόνους κόκκινο στα χείλη για να μοιάζεις στον έρωτα και άλλο τόσο μαύρη σκιά στα μάτια για να μην βλέπεις το σκοτάδι τους που είναι όλο μάσκες δίχως πρόσωπα μα και αυτό είναι εντάξει γιατί κανείς ποτέ δεν ποινικοποίησε την υποκρισια και εγώ είμαι είκοσι τετράωρα θυμωμένος μαζί σου αλλά το ανέχομαι γιατί επιτέλους μοιάζουμε σε κάτι και αυτό δεν μπορείς να μου το αρνηθείς γιατί οι άνθρωποι που τσαμπουκαλεύονται είναι οι πιο φοβισμένοι, οι πιο γαμημένοι και δεν υπάρχουν προφυλακτικά για όσα νιώθουν αλλά τελικά όλους μας βρίσκει ο,τι αποφεύγουμε και τότε αρρωσταίνουμε σαράντα βαθμούς ανθρωπότητα και θέλουμε παρηγοριά που δεν μας την δίνει κανείς μα εγώ δεν ξέρω τίποτα για σένα και φοβάμαι πως χτύπησες πάλι και σε παρακαλώ σπάσε μου τα μολύβια γιατί δεν μπορώ να πάψω να γράφω και έλα όποτε θες να με ξεγελάσεις γιατί εσύ μου έμαθες πως όλα είναι μόνο λόγια που ανταλλάσσουμε για να υποκριθούμε λίγο πως είμαστε μάγοι.




C.R: Θα πετάξεις ποτέ;

Θα σε φτάσω;

C.R: Ναι:)

Θα μου μιλάς;

C.R: συνέχεια..


Καμιά φορά αυτά που νιώθω για τους άλλους δεν τους αφορούν / Είναι μάλλον πολύ μικρά ή πολύ αλήθεια για να με πιστέψουν / ότι έρχεται κοντά ίσως θέλει λίγη προσοχή/ ίσως δυο λόγια να ξαποστάσει/ και μετά φεύγει πάλι/ γι αυτό σε κρατώ πια μόνο για μένα και δεν σε μοιράζομαι ούτε με τον εαυτό σου/ αυτός είναι ο μόνος τρόπος να σε κάνω παραμύθι/



Μην φοβάσαι, για μένα το σύμπαν δεν είναι ολογραφικό όπως για τους επιστήμονες αλλά λογοτεχνικό όπως για τους ονειροπόλους. Σήμερα όλη μέρα ο ουρανός είναι μισοτελειωμένα σύννεφα που διασχίζουν νωχελικά τις σκέψεις μου και συ η αίσθηση ενός ονείρου που κρέμεται από τα βλέφαρά που πρέπει να κοιμηθώ για να τελειώσω. Με βρίσκω συνέχεια σαν κλωστή που τυλίγεις αφηρημένα γύρω από τα δάχτυλά σου, με χάνω σαν μικροαντικείμενο που δεν ξέρεις που έβαλες και όλα αυτά γιατί τι άλλο θα μπορούσα να είμαι για σένα; Δεν σου ζητώ τίποτα, μην φοβάσαι λοιπόν. Μου είναι αρκετό που αναπνέεις μέσα μου και ξενυχτάω για να το νιώθω. Μου φτάνει που αλλάξαμε τον κόσμο, που είδα τα μάτια σου να γίνονται πρωινά, τα χείλη σου να τεντώνονται σαν τόξα γιατί χαμογέλασες. Είναι αρκετό που σε φίλησα, που βάλαμε αλλιώς τα αστέρια στον ουρανό και γίναμε λόγια σε σελίδα αγνώστου ποιητή. Το ξέρω πως ονειρεύομαι. Μην φοβάσαι σου λέω. Κανένα όνειρο μου δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.


Ότι είναι εδώ είναι πια σπασμένο, πολλαπλασιασμένο στον εαυτό του αφημένο στο καιρό. Τα γύρω, μας έχουν αφήσει απ έξω, και ότι υπάρχει είναι μια δυνατότητα που δεν φανταστήκαμε οτι θα πραγματοποιηθεί. Οι απώλειες μας παραμένουν χαμένες, οι νίκες μας παραμένουν δαφνοστεφανομένες μνήμες και το όνειρο για ελευθερία απο τα θέλω των άλλων για όσα δεν κατάφεραν να κάνουν ή να θέλουν, παραμένει εφιάλτης. Ένα στομάχι κόμπος μας δείχνει το σύμπαν μπερδεμένο σαν κουβάρι. Μια γραβάτα τρώει γρήγορα ένα σάντουιτς και ύστερα υπογράφει νόμους. Ο γείτονας βρίζει την γυναίκα του, ένα λεωφορείο σταματάει πάνω σε κορμιά παιδιών που περιμένουν, μια ελπίδα γεννιέται σε όσους παίζουν λαχείο, και οι σκέψεις μου αναιρούνται στην διατύπωση τους. Ότι κλαίει εκεί έξω είναι ανθρωπότητα. Ότι γελά μέσα μου είναι που φαντάζομαι πως κατεβαίνω από την ψυχή ως τα χέρια για να αγγίξω τον χάρτη που έχεις για κορμί. O κόσμος παρακολουθεί τις εξελίξεις και γω σε σκέφτομαι ακατανόητα, παράλογα, διεστραμμένα.


Cassiopeia Rising: Infrared Echoes

Posted on 16.8.10 by Chaosophe®

Εγώ + συ τείνουμε στο άπειρο ~
και στο μηδέν αγάπη μου/ και στο μηδέν

The End.

Posted on 15.6.10 by Thech®sennone™





Please do not forget:

"Soul is a Work In Progress"



by thechosennone 
soul created 2009
passed away 2010



Nada

Posted on 14.6.10 by Thech®sennone™

Καλοκαίρι. Συνεχίζω να υποφέρω από ανθρωπότητα. Εσύ;

23/5/δυοχιλιαδεςτιποτα

Posted on 23.5.10 by Thech®sennone™

Θέλω να μάθω αν οι θεοί γαμιούνται αν ο χρόνος έχει σώμα αν στις σκέψεις σου είμαι πάντα φθινόπωρο αν φτιάχνονται ψυχές από ανθρώπους και πίνακες από παγωτά που λιώνουν αν μια επιθυμία μπορεί να με απασχολήσει μέχρι να γίνει καλοκαίρι, ένα καλοκαίρι μέχρι να γίνει ένστικτο μια εντύπωση αν πουλιέται για συνείδηση θέλω να αποκοιμηθώ μέσα σου να σε χύσω όταν θα ανοίξεις τα μάτια να ακούσω μια ηλιακή έκρηξη να γεννήσω έναν δρόμο να καταστρέψω έναν πολιτισμό να μυρίσω ένα σύννεφο να χτυπήσω μια καμπάνα να αυτοκτονήσω με μελάνι να μείνω έγκυος σε σένα και να πάνε να γαμηθούνε όλοι.

The Hybrid said..

Posted on 15.5.10 by Thech®sennone™




Άνθρωπος Εστί:
Νους Ενθεογενής Εν Σώματι Παραισθησιογόνω


all hail eris! all hail discordia!!

Fairytale

Posted on 12.5.10 by Thech®sennone™

Μια φορά & έναν καιρό, ήμουν εγώ + συ/ Και αυτό είναι όλο.

Η χώρα μου

Posted on 6.5.10 by Thech®sennone™

Δεν βρέχει. Δεν έχει καν σύννεφα. Μόνο όλο ήλιος. Κάτω από το γαλάζιο ζυγό η ανθρωπότητα φτιάχνει προβλήματα και ύστερα ονειρεύεται τις λύσεις. Είμαι και γω εδώ. Και οι άλλοι. Όλοι μαζί υποφέρουμε από συνείδηση που είναι άγνοια. Και σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον γι αυτό.

Post it!

Posted on 5.5.10 by Thech®sennone™



All Rights Reversed

Chaosopher's Stone: The Fool

Posted on 30.4.10 by Thech®sennone™

Ryche/Σαμοθράκη

Ζούμε τον εαυτό μας. Αυτό είναι η ζωή. Δεν υπάρχει ήλιος ούτε σύννεφα, δεν υπάρχουν χαμόγελα ούτε βαριές κουβέντες. Ταξιδεύουμε στις αχανείς εκτάσεις του εαυτού μας, εγκλωβισμένοι στις αισθήσεις μας, δραπέτες της φαντασίας μας. Δεν υπάρχει έρωτας ούτε αλήθεια, δεν υπάρχει επιλογή, ούτε λόγος να κλαίς. Σ αγαπώ σημαίνει είμαι χαμένος όπως εσύ. Κοιμόμαστε αγκαλιασμένοι σε ένα μέρος του εαυτού μας με σκέπασμα την Πραγματικότητα. Καταλαβαίνω σημαίνει αγνοώ και θάνατος ο τρόπος να μην μάθουμε ποτέ τίποτα. Δεν υπάρχουν αστέρια ούτε εραστές, δεν ήρθαμε να κάνουμε τίποτα εδώ και δεν φταίει κανείς. Είμαστε μια τελεία γύρω από ένα κύκλο που φανταστήκαμε για πεπρωμένο. Μου λείπεις σημαίνει είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος. Οι πιστοί δεν έχουν θεούς, ούτε ο ουρανός έχει σημασία. Γράφω είναι κοιμάμαι με λέξεις και ονειρεύομαι σημαίνει δεν θέλω. Είμαστε έρημοι με αμμόλοφους τους άλλους. Αγάπη είναι ο τρόπος να είμαστε μόνοι. Όλα είναι χάος που αναβάλλεται για πάντα.

Μόνο έτσι

Posted on 29.4.10 by Thech®sennone™

Έλα/άκου με/φίλα με/γάμα με/ξύπνα με/αποθέωσε με/πρόδωσε με/φτύσε με/διώξε με/παράτησε με/ξέχασε με/αυτός αγάπη μου είναι ο τρόπος των ανθρώπων να είναι ξένοι από τόσο κοντά..

Ψυχοτροπικόν Ι

Posted on 26.4.10 by Thech®sennone™

Όταν ξεμένω από ασχολίες, εφευρίσκω τρόπους να μην λέω τίποτα ώστε να νιώσω χρήσιμος για κάτι που ακόμα δεν ανακάλυψα σε τι χρησιμεύει. Θα τολμούσα αν είχα την ικανότητα να αυτοεξαπατηθώ με σφοδρότητα, να ισχυριστώ πως κάνω τέχνη, γιατί η τέχνη δεν φαίνεται να χρησιμεύει πουθενά παρα μόνο στον εαυτό της, πράγμα λογικό γιατί αν χρησίμευε θα απολάμβανε την εκτίμηση άλλων ομαδικών παραισθήσεων όπως η οικονομία και η αλήθεια. Ομοίως με αυτά τα ασυνάρτητα, χωρίς συνοχή κείμενα, που περιγράφουν μια ψυχή να περιστρέφεται γύρω από τον ανύπαρκτο εαυτό της έως ότου ζαλιστεί αρκετά για να αναφωνήσει γεμάτη δέος πως ο κόσμος υπάρχει και μάλιστα γυρίζει για χάρη της. Ωστόσο αυτό που γεννοβολάει μικρές πυρηνικές θλίψεις στο διανοητικό μου εργαστήριο δεν είναι η αχρηστία της τέχνης, αλλά της ψυχής μου. Επικαλούμαστε όλοι την ψυχή ως βαθύτερη έκφραση του Είναι μας. Συνήθως "έχουμε" ψυχές με τον ίδιο τρόπο που έχουμε αυτοκίνητο και πιστολάκι για τα μαλλιά. Σπανιότερα είμαστε ψυχές. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν η ψυχή είναι μια προσπάθεια παρηγοριάς να ακυρώσουμε το θάνατο, αλλά με πονά παράλογα όπως κάθε γνήσιο εγωιστή -δηλαδη κάποιον που δεν έχει παρα μόνο τον εαυτό του για να εξερευνήσει ή να αποπλανήσει- πως εγώ δεν είμαι εγώ αλλά μια ψυχή που υποδύεται πως μου μοιάζει. Πιστεύω με μίσος πως όλοι άνθρωποι δεν έχουν ή αν προτιμάτε δεν είναι ψυχές, ή τουλάχιστον αυτό που είναι έξω από εμάς έχει περισσότερη ψυχή απ ότι εμείς. Δεν μπορώ να μην υποθέσω παρακολουθώντας το μοναδικό σύννεφο αυτού του γαλάζιου πρωινού ότι δεν έχει ψυχή όταν διασχίζει όλην την ουράνια παλέτα μόνο και μόνο για να σταθεί να σκοτεινιάσει το αδιαμφισβήτητο βασίλειο του ήλιου. Και μόνο που με κάνει να το υποθέτω σημαίνει πως διαθέτει ψυχή βαθιά καλλιτεχνική γιατί τέχνη είναι η ικανότητα να αποσπούμε τους άλλους από τον εαυτό τους και να τους χώνουμε ύπουλα στον κόσμο μας. Αν τώρα πραγματικά είμαστε ψυχές πιστεύω πως θα κάναμε συχνότερα και εμείς πράγματα όμορφα και άχρηστα όπως καλειδοσκόπια και αγάπη. Αν η ψυχή έχει κλίση στην υποκριτική και αυτό που είμαστε δεν είναι παρά οι προσωρινοί ρόλοι στην πιο παράξενη παράσταση του κοσμικού θεάτρου τότε μάλλον σημαίνει πως η ψυχή δεν Είναι αλλά Γίνεται. Δεν θα ήθελα ωστόσο να καταλήξω σε συμπέρασμα στο θέμα αυτό γιατί συμπεραίνω σημαίνει αυτοκτονώ και αν ρίξω μια ματιά σε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, έχω πεθάνει αμέτρητες φορές και δεν αναστήθηκα ούτε μία.

Ακούς;

Posted on 18.4.10 by Thech®sennone™

Γαμώ το σύμπαν και τον θεό του που πληγώνει τους ανθρώπους μου

23

Posted on 14.4.10 by Thech®sennone™

Το Ποτέ και το Πάντα είναι η μονάδα μέτρησης με την οποία μετράς για πόσο χρόνο αγνοείς ποιός είσαι. Το Πουθενά είναι ένας τόπος που κανείς δεν θυμάται πως πήγε. Α, και το Τίποτα είναι ο τρόπος με τον οποίο θα φύγεις από εκεί. Όλα αυτά τα θαύματα ανήκουν στην χώρα της Ουτοπίας και φυσικά όλοι οι κάτοικοι της είναι παράνομοι μετανάστες.

2000 παρσέκ μακριά από την καύλα σου

Posted on 12.4.10 by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP


Αν η γη γυρίζει όπως ενας δερβίσης, σίγουρα φταίει το γεγονός οτι έχουμε πέντε δάχτυλα και μόνο πέντε ηπείρους για να περπατήσουμε. Απο την άλλη θα μου πεις και με το δίκιο σου, πως με το κραγιόν που τονίζει τα χείλη της η κοπέλα που κάθεται απέναντι σου, θέλει να σου πει με τρόπο και φινέτσα πως το αιδείο της είναι πρησμένο, κατακόκκινο και διαθέσιμο. Φυσικά όμως όχι για σενα. Είναι αφιερωμένο σε εκείνο που τρωει τον εαυτό του, να δεις κάποιοι το λένε σύμπαν. Η αμήχανη στάση σου στον άβολο καναπέ μου δίνει τροφή για σκέψη. Λάθος ειναι αυτό, η σκέψη είναι η τροφή. Να με συμπαθάς για αυτην μου την φλυαρία,μα νομίζω πως είχα πολύ καιρό να σε δω να καμπουριαζεις πάνω απο ένα καυτό, φλυτζάνι τσάι μασάλα. Και αν απόψε η νύχτα είναι πιο πολύ από ποτέ σαν μια υγρή κυλότα που μοιάζει με πανί ιστιοφόρου ακυβέρνητου σε ερωτική καταιγίδα, που θα επιθυμούσες γεμάτη ντροπή να παραμεριστεί για χάρη της αιώνιας και  αρχέγονης απορρόφησης μιας εκτεταμένης σε όγκο σάρκας οφείλεται μάλλον στην υπαρξιακή απογοήτευση σου σαν αυτοσυνείδητη μάζα κυττάρων που σε σπρώχνει στην αναζήτηση ελπίδας για μια σπίθα ζωής με γεύση τσιχλόφουσκας που απο μικρό κορίτσι σε παρηγορούσε, σερβιρισμένη με έξτρα σάλτσα σπέρματος που θα έκανε κάθε διψασμένο οισοφάγο να δεχτεί με ευλαβική ευχαρίστηση την ευγενική δωρεά κάθε βρώμικου αρσενικού που θα πεταγόταν στον δρόμο σου. Μα το τσάι αν και ανακουφίζει την ανάγκη σου για μια διαφορετική προσέγγιση στην παράξενη ετούτη νύχτα το θέμα της συζήτησης μας δεν υπόσχεται παρά την παρατεταμένη βαρεμάρα που επικρατεί σε μάθημα στατιστικής στα έδρανα τάξης πανεπιστημίου ή σε διάλεξη για την αναβίωση του νεορομαντισμού στη γενιά των emo. Το θέμα μας δεν  θα ερέθιζε, αυτό είναι σίγουρο, ούτε πρόσφατα αποφυλακισμένο βιαστή καλεσμένο σε ρωμαικό όργιο αν μας άκουγε να ανταλλάσουμε απόψεις για την αντίφαση ανάμεσα στο μίσος και την περιφρόνηση του μέσου ανθρώπου για την ύλη και στην ύψιστη ελπίδα της χριστιανικής πίστης για ενσώματη ανάσταση και αθανασία. Αν και γνωρίζουμε και οι δύο ότι το θέμα είναι ατελείωτο όσο ο οργασμός που ονειρεύεσαι μα δεν τον βρίσκεις θα πρότεινα να σταματήσεις να γλύφεις τα χείλη σου σαν νομάς που τριγυρνά στην έρημο δίχως νερό και ενδιαφέρον. Αν μου χαμογέλασες θα ήθελα να επικεντρωθούμε στο γεγονός πως όλα δείχνουν ότι οι κανόνες του Μωσαίκου νόμου που σαν άτεκνοι ανάδοχοι γονείς γεμάτοι στοργή υοθετήσαμε και μεγαλώσαμε με περίσσια υπομονή εδώ στον δυτικό κόσμο, βασίζεται σίγουρα στο  ότι η σωτηρία καλλιεργήθηκε στα ατελείωτα χωράφια του νου μας από τους μεγαλοτσιφλικάδες του θρησκευτικού ελιτισμού ως προσωπική αξιομισθία. Αν τώρα νομίζεις ότι το να αφαιρείς το υφασμάτινο κομμάτι που αναπάυεται μουσκεμένο ανάμεσα στα πόδια σου είναι μια κίνηση που θα μπορούσε να σταματήσει την νοητική μου δραστηριότα, πολύ σωστά το νομίζεις. Ωστόσο η βεβιασμένη σου κίνηση για μια ερωτική επικοινωνία ενισχύει την ορμέμφυτη ψευδαίσθηση ότι μέσα από ατομοκεντρικές διαδικασίες επικοινωνίας θα ξεφύγει κανείς από τον ..ατομοκεντρισμό και τους δυισμούς που αυτός παράγει. Ένα γαμήσι για να μπορέσει να φέρει τα αποτελέσματα που ελπίζουμε θα πρέπει να περικλείει μια γνώση που δύναται να καταστεί κοινωνική και όχι ατομικό ψυχολόγημα που θα μας αναγκάσει να εγκλωβιστούμε πιο πολύ έξω από τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει πως όλα τα είδη ανατριχίλας που διαπερνούν τα μπούτια σου σαν κοσμικές ακτινοβολίες που εκπέμπει ένας καυλωμένος λευκός νάνος λίγο πριν την αναπόφευκτη αυτοκαταστροφή του από την βαρύτητα της ήβης σου, θα πρέπει να είσαι ικανή να τις μεταμορφώσεις σε φως ικανό να κάνει τον ήλιο του ηλιακού μας συστήματος να ντραπεί για την λαμπρότητα του σε βαθμό που θα αλλάξει την τροχιά του σε αναζήτηση συστημάτων με συσκότιση αρκετά παρσεκ μακριά από την εκτυφλωτική λάμψη του κορμιού σου που θα συσπάται ακατάπαυστα στην ταχύτητα φωτός σου. Και αν όλα αυτά σου μοιάζουν υπερβολικά για να ειπωθούν σε μια κουβέντα που ο μόνος της σκοπός είναι η ανταλλαγή υγρών, σκέψου τον λόγο που οι ποιητές τοποθετούν τόσο άσχετες λέξεις σε τόσο σωστά σημεία και θα καταλάβεις οτι κανένας δεν ξέρει ούτε και θέλει να πει με τόσο ηλίθιο και άχαρο τρόπο οτι επιθυμώ σαν αμαρτωλός σε ραμαζάνι να προσκυνήσω με την γλώσσα μου κάθε εκατοστό ερεθισμένης κουκίδας δέρματος από τα μουνόχειλά σου ως την κωλοτρυπίδα και να προσθέσω όλες τις αθώες ηδονές σου στα γεύματα της διαστροφικής μου αλυσίδας. Αποκλείω ωστόσο κάθε πιθανότητα να γαμηθούμε για τον απλούστατο λόγο ότι χρειάζεται πάρα πολύ ψυχή για να γαμηθείς με όλο το σώμα και εσύ διαθέτεις μόνο τόση ώστε η κλειτορίδα σου να βαρέσει παλαμάκια. Λοιπόν ένα γλύψιμο εκ μέρους μου είναι αρκετό και ύστερα σπίτι στον άντρα σου για τα υπόλοιπα. Αν τώρα με ρωτήσεις το γιατί, είναι πιθανό να σου απαντήσω πως έχω βγεί εκτός θέματος γιατί πάντα η αμαρτία και η θλίψη που την ακολουθεί ήταν ο κύριος δρόμος μου μα δεν γνωρίζω να σου πω γιατί όλα τα γιατί του κόσμου δεν έχουν απάντηση μέσα τους παρά μόνο παράπονο και αφέλεια. Φαίνεται πως Όλα και τα Πάντα Είναι και επιθυμούν  να παραμείνουν για Πάντα Απόκρυφα.. 





Εχτές που ξάπλωσα στο κρεββάτι που κοιμάμαι και ενίοτε οραματίζομαι οτι κοιμάμαι βρήκα το εαυτό μου στην μακάρια θέση να μην χρειάζεται να είμαι κάποιος για κανέναν. Φαίνεται ότι χρειάστηκα μόνο ένα μαλακό μαξιλάρι και την υπόσχεση του ύπνου που θα μου επέτρεπε να συμπεράνω πως Εγώ Είμαι αυτός που νιώθω μόνο επειδή ο Αλλος δεν είναι Εγώ.



Όλα αυτά είναι μια ευτυχία που με κάνει να νυστάζω και όμως αν η αυτοσυνειδησία προυποθέτει τον Αλλο, πως γίνεται να μην αυτοακυρώνεται; πως είναι δυνατόν να αρκεί η επίκληση στην Ουσία μου ή στο Είναι μου όταν και Αυτό το αντιλαμβάνομαι ως αντικείμενο δηλαδη ως όχι Εγώ; Και αν όλα είναι αντικείμενα γύρω μου, δηλαδη η φαινομενικότητα τους είναι αντικειμενική και υπάρχουν πως γίνεται να συνεχίζω να νιώθω μόνος; Πως μπορεί κανείς να συνεχίζει να ζει μέσα σε αυτην την παράδοξη παρεξήγηση, αν δεν προσποιείται οτι ο Εαυτός του είναι μια συλλογική προσποίηση που προσποιείται οτι όλοι Είναι κατα βάθος......Εγώ Είμαι;

Απατεώνας; Ψεύτης; 
Η φυσική μου κατάσταση; 

Η συνείδηση μου; 
Mια πόρνη που φοράει μάσκες και ζευγαρώνει με όλους μας;


Η Αλήθεια; 
Αυτό το Tίποτα ανάμεσα μας;

Και η πηγή της μοναξιάς μου;
Είναι πάντα οι Άλλοι που υπάρχουν;

Και κάπως έτσι έχασα τον ύπνο μου..

Ευφυολόγημα

Posted on 8.4.10 by Thech®sennone™

Τι ανοησία!/Τι  φτωχή πρόζα/Ευφυολόγημα σίγουρα, μια υγρασία της ψυχής..

να πιστευω πως η αλήθεια δεν είναι τίποτε άλλο, από την θέληση μας να κάνουμε τα πράγματα να υπάρξουν.

Άνοιξη

Posted on 6.4.10 by Thech®sennone™

















Αν η θλίψη είχε γιόγκα, αυτή θα ήταν το "σε νοιάζομαι"

Sms to Olissipona

Posted on 1.3.10 by Thech®sennone™




/ \

Posted on 22.2.10 by Thech®sennone™

Γιατί όταν βάζω μια παύλα να γέρνει σε μια άλλη σε αισθάνομαι πιο κοντά μου;

Pro_Ceed

Posted on 22.2.10 by Thech®sennone™




πήρα αυτοκίνητο καρδιά μου

κουπέ για να μην χωράνε άλλοι

και τρέχει με χείλιαααααααα

όμως δεν σε φτάνω

ANOSMLANOneMMCME

Posted on 21.2.10 by Thech®sennone™

Είχες δίκιο/Οι άνθρωποι δεν φεύγουν//μόνο τρομάζουν και το βάζουν στα πόδια/ Ανασαίνεις τόσο βαθιά που νομίζω πως όλοι οι άνεμοι του κόσμου τρυπώνουν στα ρουθούνια σου/Ξημερώνει σε λίγο και όμως δεν θα είναι πρωί/σε νιώθω μα δεν σε βλέπω/γιατί φοβάσαι;/οι άνθρωποι είναι όλοι νεκροί και τα σύννεφα έχουν μαζευτεί πάλι σε μια γωνιά του μυαλού/θέλω να σε δω να μαγειρεύεις και γω να χύνω στις κάλτσες σου/γελάς; Άνοιξε τα πόδια σου/οι καρδιές που κλείσαν έχουν πεθάνει/Εγώ θα σου μιλώ εσύ θα ανασαίνεις/θα πάμε βόλτα και θα σε φιλήσω για να δείς ότι είμαι σάρκα/μέχρι το καλοκαίρι λες θα σε έχω ξεχάσει/εντάξει, μα αν το θες γιατί μου χάρισες εκείνο;// θέλω να σε πάρω από πίσω και να νιώθεις τα μπούτια σου μούσκεμα/φοβάσαι;/όποιος φοβάται κατά βάθος ελπίζει/μην στείλεις μήνυμα ξανά/ δεν είμαι ταχυδρόμος/θα κάνω κ γω πως δεν σε σκέφτομαι και θα περάσουν οι μέρες και σταμάτα να με χύνεις παντού αφού το ξέρεις πως θέλω να τα πίνω όλα και δεν μπορώ να φτάσω στην πλάτη μου//φτιάξε καφέ θα πρέπει να φύγω σε λίγο/το πιο μεγάλο ταξίδι είναι να οδηγήσω ξανά μέχρι πίσω σε μένα/ ο δρόμος και το μουνί σου είναι τόσο λείο και γω γλυστρώ τόσο εύκολα/βάζε ανάσες να βάζω παύλες/τι είπες; είχα φύγει από τα αυτιά μου/είχα κατέβει για λίγο στα χέρια μου & έψαχνα να δω αν είσαι ολόκληρη μαζί μου/Φοβάσαι;/τότε γιατί με έστειλες ώς σε σένα;/Μείνε καθαρή & γω για πάντα η πιο βρώμικη σκέψη/μια μέρα θα έρθει να σε βρεί και συ δεν θα προλάβεις να κουρδίσεις τις χορδές σουσε θέλω πολύ και συ πρέπει να φύγεις/Ναι, εντάξει, στ' αρχίδια μου/γειά. Εγώ δεν με φοβάμαι πια.

Συνηρημένα ρήματα

Posted on 15.2.10 by Thech®sennone™




Σε Γαμάω/Σε Γαμώ/Γάμησε με/Ξέμεινα από παύλες

"Ελπίζω να είσαι καλά"

Posted on 13.2.10 by Thech®sennone™

Μην το ελπίζεις. Είμαι καλά. Καπνίζω και δεν ρωτώ πολλά. Ούτε λέω πιο πολλά απ όσα χρειάζομαι ν' ακούσω. Είμαι απασχολημένος βασικά και φυσικά φοβάμαι όλο το αύριο και κάθε αύριο. Μερικές φορές επιμένω να αγγίζω πράγματα και δεν μπορώ να ξεχωρίσω από τι είμαστε φτιαγμένοι. Σου χει συμβεί; Άλλες φορές στέκομαι σε βιτρίνες ανθοπωλείων και κάνω την ζωή του ανθοπώλη μα αυτό με κάνει να βαριέμαι και τότε σταματώ να σου κόβω λουλούδια. Είμαι καλά σου λέω. Ψάχνω πάλι να δώ σε ποιά χώρα θα στείλω το σώμα μου για να νομίζω πως λείπω, δικαιολογία για το ότι δεν σε είδα που καταφέρνω να πιστεύω. Ο αέρας ξεκολλάει τα φύλλα από τα δέντρα και νομίζω πως προσπαθεί να μου κρύψει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι παρά μόνο γιήνοι. Έτσι μια μέρα θα ξεκολλήσουμε και μεις μα δεν ξέρω σε πιο δέντρο θα λείψουμε. Κάνει κρύο και νιώθω τις ρώγες σου να σκληραίνουν. Θέλω να δω την Κού. Να φέρω πετρέλαιο; Η σόμπα θα σβήσει. Είχε λαχανόριζο στην δουλειά και το να μου λείπεις έγινε μια καινούργια αίσθηση. Σε μισώ παρέα με μένα και ζω με την ελπίδα να πάψω να γράφω. Ο Πάρης βολτάρει ελεύθερος και όπου δει κώλο τον πηδάει. Η Ευτυχία ακόμα δεν ευτύχησε. Τα παιδιά είναι καλά αγαπημένα, και εγώ σκέφτομαι ένα κορίτσι που είναι τόσο μακριά μου που όταν θα φύγει δεν θα την δώ να το κάνει. Τις νύχτες στην σκέψη της, γίνομαι ζεστός κοιμάμαι να δαγκώνω τα χείλη της και να γλύφω τους μηρούς της. Τα πρωινά  χύνω τον ουρανό της με σύννεφα. Παραιτήθηκα από την πραγματικότητα γιατί είναι δουλειά που δεν πληρώνει σε όνειρα. Δεν έχω φυσικά ούτε από αυτά. Αν είσαι εγώ ξέρεις ότι τα όνειρα είναι αυτό που είσαι και όχι ότι θες να σου συμβεί. Κάνω τόσα πολλά πράγματα που δεν θυμάμαι αν τα τελειώνω. Βάζω τους άλλους να μου θυμίζουν ποιός είμαι για να μην ξαναγίνω. Να κόψω το μελό; Καλά βγάλε το σκασμό. Όλα εντάξει. Όλα όπως πρέπει. Εγώ πληρώνω ακόμα όσα σου χάρισα. Εσύ τα χαρίζεις αλλού. Ο φετινός φλεβάρης πιο χειμώνας απο ποτέ και κατά τ'άλλα τα πάντα είναι εδώ για πάντα χαμένα.

12:21

Posted on 25.1.10 by Thech®sennone™

Αγκαλιά για ένα κορίτσι βυθισμένο στην πολλαπλότητα του, που τριγυρνά στην Ολλανδία και μαζεύει κρύο και παπαρούνες που δεν άνθισαν ακόμη.

Πάει καιρός..

Posted on 24.1.10 by Thech®sennone™

..που δεν είμαι τίποτα και δεν κάνω καθόλου. Διαρκώ απλά ανάμεσα σε όσα ναρκώνουν τις αισθήσεις. Μα επιστρέφω πάντα εκεί όπου δεν είμαι και αν ντύνομαι όλα όσα είναι αταίριαστα δεν είναι για να υποδυθώ τον αθώο, μα γιατί η ενοχή δεν ταιριάζει στην ελευθερία. Πάει καιρός που δεν γράφω γιατί δεν έχω τίποτα να πω ή γιατί όλα έχουν ειπωθεί καλύτερα από άλλους. Και αν μου έλειψες εσύ δεν το γνωρίζεις, μα δεν έχει σημασία γιατί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει σημασία. Ευτυχώς δεν ονειρεύομαι, ούτε αγαπώ κανέναν. Κάνω πως αναπνέω και ζώ όπως οι άλλοι, εφήμερος και όμως καθημερινός. Καμιά φορά θέλω να φύγω μα οι νεκροί δεν μπορούν να πεθάνουν. Καμιά φορά βρέχει και οι δρόμοι αδειάζουν. Χαμογέλα, δεν ξέρεις από κόλαση.

Back to Alsfeld

Posted on 12.1.10 by Thech®sennone™






Τόσο κρύο. Ο κόσμος μου, πίνακας που γέρνει. Δεν με ξεγέλασα ούτε απόψε. Η ελπίδα άλλωστε είναι μια μορφή κακού.

Domazlice

Posted on 6.1.10 by Thech®sennone™

Ομίχλη. Τίποτα δεν βγάζει πουθενά.


Czech Republic

Nuremberg

Posted on 5.1.10 by Thech®sennone™







Έγειρα σε μια γέφυρα και ήταν σαν να είχα γείρει σε όλες τις γέφυρες του κόσμου. Ανάμεσα σε δυο αβέβαια άκρα, χαζεύω την ζωή να κυλά κουρασμένα στο ρεύμα αόριστων σκέψεων. Ένας ουρανός που δεν ξέρει τι θέλει αναστενάζει από ψηλά. Κτήρια παλιά υποφέρουν από μνήμες και χρόνο. Καθρεπτίζονται τα γύρω στην συνείδηση και καταλήγουν να συνθέτουν το τοπίο που είμαι. Και όλα μα όλα ξεθωριάζουν στα θολά νερά ενός ακαθόριστου ποταμού όλο κατανόηση.

Δεν ομιλώ την βαρβαρικήν

Posted on 1.1.10 by Thech®sennone™


Όλα στολίστηκαν στο χιόνι. Εγώ συνθλίβομαι στο μπαρ με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί μήπως κλέψω ένα φιλί που προορίζεται για άλλον. Φωνές και ανάβει ο ουρανός. Τα κεφάλια στραμμένα ψηλά. Λιποθυμώ, μα νιώθω, τρέχουν τα σάλια μου στον πάγκο και οι ελπίδες μου φωτοβολίδες. Δώρα, γέλια και τραγούδι. -Sie gut? -Ω ναί, ευχαριστώ fraulein. 'Oλα είναι υπέροχα, αν εξαιρέσεις ότι τα πάντα είναι θλίψη.


Ηier in Vurtzburg