Απουσιολόγιο

Posted on 28.11.09 by Thech®sennone™

Στήνω αυτί στην εποχή μου, να την αφουγκραστώ, να την καταλάβω ή να μην το κάνω, να την ενσαρκώσω ολόκληρη σε έναν χαρακτήρα παραδομένο στο τέλμα της. Καταγράφω τις εντυπώσεις μιας γενιάς εγκλωβισμένης στην υπερέκθεση του εαυτού της, υπέρβαρης νοητικά, που κυλά άσκοπα μέσα σε μια φούσκα διάφανης ιδιωτικοποίησης για να οδηγηθεί συνειδητά στην εκμηδένιση της, στο σβήσιμο μιας ταυτότητας που δεν κατάφερε να αποκτήσει, μιας γενιάς που ασφυκτιά μπροστά στην κατάρρευση των θρησκειών, όλων των μεγάλων ιδεών, ιδανικών και συστημάτων, που δεν της μένει τίποτε άλλο παρά να βρεί ή να χάσει την ενότητα της στην μοναχική, θολή, αβέβαιη και γεμάτη σύγχυση ψηλάφηση της ύπαρξης καθεαυτής. Μια καινούργια εποχή ανατέλλει και άλλα πλάσματα θα την ζήσουν με άλλους τρόπους, ίδιους με τους δικούς μας. Η αρχή της γίνεται με τον περιορισμό των υποκειμένων στην ασώματη νοητική κατανάλωση εντυπώσεων που συρρικνώνει την ανθρώπινη αισθαντική εμπειρία. Ο Κανένας που είμαι, είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος αφού όσα δημιουργούν το υποκείμενο είναι ο τρόπος να νιώθει. Μου πήρε έναν αιώνα για να αντιληφθώ τι εννοούσε ο Νίτσε με το Gott ist tot! και άλλο τόσο ίσως μου πάρει για να καταλάβω το Homme est mort! ιδέα που  γέννησα μια νύχτα που βρήκα εμένα και έχασα τον εαυτό μου. Αν είναι γεγονός ένας τέτοιος ισχυρισμός ή όχι θα το δείξουν μόνο οι καιροί. Για μένα αποτελεί απλά μια αγαπημένη ψευδαίσθηση που αρέσκομαι να προβάλλω στο φαντασιακό μου, ένας τρόπος για να κρυφτώ από μια κλασσική και συνηθισμένη ερωτική απογοήτευση, ένας θρήνος που προσθέτει την χαμένη μου αθωότητα, στην αθωότητα της ανθρωπότητας. Στο βιβλίο αυτό καταγράφω όσο μπορώ την καθημερινή, ομιχλώδη, διάθεση μου να ζω και να νιώθω τον εαυτό μου προς τα μέσα με τις ίδιες αισθήσεις που νιώθω τον κόσμο εξω. Ο έρωτας, η φιλία και οι οικογενειακές κρίσεις αναμιγνύονται με την υποκειμενική υπερευαισθησία των αισθήσεων, την αγωνιώδη υπαρξιακή αναζήτηση και την βαριά κληρονομιά που αφήνει στην συνείδηση του καθενός μια εποχή που φτάνει στο τέλος της. Κάθε μεταμόρφωση είναι μια οδυνηρή διαδικασία. Απ ότι νέο γεννηθεί στο μέλλον, θαρρώ θα απουσιάζει ο άνθρωπος, όπως από όσα λέω απουσιάζει ο σκοπός και η χρησιμότητα. Αν η μεταμόρφωση αφορά μόνο εμένα που πρέπει να βρίσκω τρόπους να ζω χωρίς τον ιδανικό μου Άλλο ή αν όντως αφορά εσένα και την εποχή που διατρέχουμε, είναι κάτι που αγνοώ και δεν με ενδιαφέρει. Εγώ, αν γράφω εδώ, είναι που ξέρω πως εκείνη το αγνοεί, πως καθένας μας αγνοεί και νιώθω μέχρι τα μύχια της ύπαρξής μου, -που δεν ξέρω τι είναι- την ανάγκη να απλώσω τον πυρετό μου σε λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα και να μετατρέψω τις σκιές μου σε φως που δεν φωτίζει καθόλου.

Έτσι ακούστηκε..

Posted on 27.11.09 by Thech®sennone™

- Έμαθα πως γυρεύει εκδίκηση από τον κόσμο.
-Ναι, τους καταδίκασε όλους να παραμείνουν ίδιοι.

Σε συμβουλεύουν. Ασχολούνται. Πιστεύουν σε σένα. Άλλωστε αξίζεις τα καλύτερα. Σε βολεύουν κάπου στην καρδιά τους. Είναι εδώ για σένα. Άλλωστε είσαι τα πάντα γι αυτούς. Φίλος, παιδί, εραστής. Ο άνθρωπος τους. Μετά σε φτύνουν και σε ξεχνούν. Σε νοιάζονται φυσικά. Κάποτε θα καταλάβεις. Σου σκίζουν την σάρκα και σε αφήνουν γυμνό. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ξεφλουδίσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Απλά δώσε τους χρόνο. Θα σε θυμούνται όμως. Αφού αποφάσισαν για το καλό σου. Όλοι τους. Δεν ρωτούν. Γνωρίζουν. Άλλωστε πότε έπαιξες ρόλο; Τα πάντα εξελίσσονται στο δικό τους θέατρο. Υποφέρουν κατά βάθος και λίγο λυπούνται. Μα κοιτάνε μπροστά. Πάντα κοιτάνε μπροστά. Σου χαρίζουν όμως τον χρόνο που τα γιατρεύει όλα χωρίς να θεραπεύει τίποτα. Και όλα αυτά στα σερβίρουν για Αγάπη. Οι Άνθρωποι σου.

Αν σε αγάπησαν όπως εμένα, αν ενιώσες αόρατος όπως εγώ, είναι που κανείς δεν σε διέκρινε από αυτόν που είσαι.

Αυτή είναι και η απόδραση σου.

Eche Maya

Posted on 25.11.09 by Thech®sennone™

Αν όλα είναι ψευδαίσθηση, όπως πολλοί υποστηρίζουν, τότε η κόλλα της ενότητας είναι η προσποιήση και μεις αδέρφια μου απλά υποκρινόμαστε τον εαυτό μας και κατεπέκταση οτι όλα είναι σοβαρά.

नील

Posted on 23.11.09 by Thech®sennone™

Αν υποφέρω είναι γιατί δεν γνωρίζω τον τρόπο να μην το κάνω και όχι από κάποια ηδονή ή γιατί δεν γνωρίζω να απολαμβάνω την ομορφιά. Θα θελα απλώς -τώρα που είμαι ελεύθερος από εμάς να είμαι εγώ έτσι όπως δεν είμαι-να έχω την δυνατότητα της απώλειας της συνειδητής μου όψης, θα ήθελα να μπορούσα να αποσυρθώ από τις αισθήσεις μου έτσι όπως οι μοναχοί αποσύρονται από τον κόσμο. Δεν ζητώ πολλά από την ζωή παρά μονάχα να μπορώ να κοιμηθώ ύπνους δίχως όνειρα και να ξυπνώ  με κάποια απώλεια μνήμης που θα με έκανε να βρίσκω τον εαυτό μου στην ζωώδη κατάσταση που χαρακτηρίζει ανθρώπους που περιμένουν βαριεστημένα  στην ουρά να εξυπηρετηθούν σε δημόσια υπηρεσία. Τίποτα όμως δεν βοηθά, καμία παρηγοριά, καμία ανάπαυση. Μονάχα η ατελείωτη, διάφανη, κολλώδη αγωνία να ψάχνω τρόπους να ακυρώσω τον εαυτό μου που είναι εσύ. Αν καταγράφω αυτές τις θολές φλύαρες εντυπώσεις είναι γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να σε ακούσω να μιλάς μέσα μου ή γιατί μόνο έτσι τις νιώθω ξένες και έχω την τρυφερή ψευδαίσθηση για λίγο, πως εγώ είμαι κάποιος άλλος και πως η ζωή είναι μια τέχνη ασυνείδητη που πετυχαίνω να αντέχω.

Οδός Ναυαρίνου / Exodus I

Posted on 22.11.09 by Thech®sennone™

Τυλίγω με προσοχή και ακρίβεια πρωτόγνωρη για ένα άτσαλο πνεύμα σαν το δικό μου, όσα από τα αντικείμενα κάνουν ένα σπίτι σπιτικό. Είναι παράξενο το γεγονός, σαν ένας ήλιος έξω που ειρωνεύεται τον χειμώνα μου, πως στα πράγματα δείχνουμε πολλές φορές μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία απ ότι στους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν. Ίσως γιατί αδυνατούμε να συνδεθούμε μαζί τους με τρόπους άμεσους και κατανοητούς και προτιμάμε την συμβολική,ψυχρή αδιαφορία των αντικειμένων που μας τους θυμίζουν. Τυλίγω με προσοχή τα πράγματα  και μαζί τους τυλίγω την οδό Ναυαρίνου, έναν μικρό αδιάφορο  δρόμο, που για λίγους μήνες έκρυψε το σώμα μου από αυτό που αποκαλούμε ζωή. Πακετάρω με προσοχή τα πράγματα μου και μαζί με αυτά τους φιλήσυχους κατοίκους της, τους μικρούς απεριποίητους κήπους τους, τις μικρές απεριποίητες ζωές τους, τις φωνές μιας λαϊκής αγοράς που ποτέ δεν επισκέφτηκα. Τυλίγω, δένω, πακετάρω τα πράγματα που θα αφήσω για πάντα να γίνουν παρελθόν και μαζί με αυτά τον εαυτό μου, όσα υπήρξα και όσα θέλω να ξεχάσω. Φεύγω και ας μην πηγαίνω πουθενά. Με παρηγορεί όμως να γνωρίζω πως όσα είμαι αναπαύονται γεμάτα προστασία στην υγρή, αδιάφορη ησυχία κάποιας ημιυπόγειας αποθήκης. Πιθανόν, μια μέρα επιστρέφοντας από κάποια άλλη οδό, σε μια ανασκαφή αυτού που είμαι, να με βρώ σκονισμένο και ξεχασμένο, γεμάτο συγκίνηση και απορία για το ότι μπόρεσα να ζήσω τόσο καιρό χωρίς εμένα.

Asylum II

Posted on 20.11.09 by Thech®sennone™

20 τετραγωνικά να κρύβομαι από τον κόσμο
δίχως μπαλκόνι, δίχως λουλούδια
ένα παράθυρο μονάχα στραμμένο στο φώς
ξεχασμένος, γαντζωμένος στα σεντόνια μου
ψυχή μόνη, μόνο με το σώμα της.

Can't go Home again

Posted on 17.11.09 by Thech®sennone™

Μυρωδιά nag champa/γέλια και φωνές/γαλλικός καφές και σχέδια/κούραση και χρώματα/Ινδίες και μουσική/αγκαλιές και υποσχέσεις/ένας γάτος που χάθηκε να μπερδεύεται στα πόδια μας/στα χάδια μας/ τρένο και φιλιά/μετά πανσέληνος και σιωπή/μοναξιά και αγωνία/κι ύστερα/ύστερα η καρδιά σου μετακόμισε χωρίς εμένα/.

Eίδα λέει πως σε ειχα χασει αλλα μετα το ξέχασα και μου το θύμισε ένα φώς που καποτε κοιτούσαμε να αιωρείται πανω απο τη γη και τότε σε ειδα στο βάθος ενος τρένου να γελάς και εκανα προς το μερος σου μα το τρενο σταμάτησε και κατέβηκαν όλοι σε μέρος που δεν είχε σταθμο μα ο σταθμαρχης ηταν εκει και μου χαμογελουσε και εκανα να κατεβω μα δεν ηξερα πως και υστερα το τρένο ξεκίνησε αλλα δεν ήμουν πια στο τρένο αλλά σε δρόμο και κοιτούσα λεει την πλάτη κάποιου που δεν ήταν κανείς και ηθελα να του μιλησω αλλα εκεινος βιαζόταν και τότε σε ειδα να σφινωνεις στο πληθος και εκανα να σε βρω μα η πλατη του κανενα μιλησε για τους καιρους και τους σκοπους και για οσα χασαμε και μετα δεν ηταν αλλο πια πλατη αλλα δρομος και γω ψυχη αλλα δεν ειχε διαφορά μπροστα σε αυτο που ειναι η ουσια των πραγματων και τοτε με πόνεσες και ο δρομος αρχισε να γλυστρα προς τα πισω και τοτε σε βρηκα και με πηρες απο το χερι μα γλυστρουσε και αυτο απο ιδρωτα και θυμηθηκα που γυμναζομουν στο σχολειο οταν μαθαινα να μην ειμαι εγώ και βρηκες ενα μερος να κρυφτουμε γιατι ο ουρανός έγινε χιλιαδες φώτα, μα δεν ειχες το προσωπο που γνωριζα μα σε γνωρισα απο την παιδικη κοτσιδα και τοτε με κοιταξες και μου ειπες πως πρεπει να βρουμε τροπο, μα δεν ηξερες πως και τι και εγω δεν ηθελα μα ο σταθμαρχης μου χαμογελασε και παλι και ο δρομος γλιστραγε και θυμηθηκα πως σε ειχα χασει αλλα σε βρηκα εκει που δεν ειχε σταθμο και μου ειπες πως πρεπει να βρουμε τροπο αλλα δεν ηξερα ουτε και εγω, πως αυτο που ειμαστε στα αληθεια να φυγει μακρια απο αυτο που ειναι θεός και να παψει να ειναι μέρος του είναι του ή του μη είναι του.

Goddamn

Posted on 10.11.09 by Thech®sennone™

Το έλάχιστο που περιμένω από έναν Θεό
είναι να βρίσκεται μέσα σε όλα.
Το μέγιστο πάλι να μην υπήρξε ποτέ.

Αγάπη

Posted on 5.11.09 by Thech®sennone™

Η αγάπη χρειάζεται μόνο ειλικρίνεια
που οδηγεί στην αμφισβήτηση,που οδηγεί
στην σκέψη,που δεν οδηγεί πουθενά.

Asylum

Posted on 2.11.09 by Thech®sennone™

Τα φαντάστηκα όλα. Οι τοίχοι αυτοί δεν έχουν υγρασία. Τα λευκά μου σεντόνια δεν μυρίζουν κλεισούρα.Τα μάτια μου δεν ψάχνουν για κάτι γνώριμο. Στον διάδρομο δεν σέρνονται φωνές. Δεν με πονά που δεν ολοκληρώνω την σκέψη μου. Ένα πρόσωπο γεμάτο μαλλιά δεν μου έγνεψε τσιγάρο. Δεν είναι δάκρυα αυτά. Δεν είμαι κάποιος άλλος. Τα βλέφαρά δεν ψάχνουν να κλείσουν. Η θλίψη δεν έγινε μια νέα αίσθηση. Οι πόρτες δεν τρίζουν. Έξω δεν είναι φθινόπωρο. Εγώ δεν χάθηκα για πάντα. Εσύ δεν έφυγες ποτέ. Τα φαντάστηκα όλα.


Εγρήγορση

Posted on 1.11.09 by Thech®sennone™


Κοιμήθηκα απόψε μια νέα αυταπάτη και το πρωί ξύπνησα μέσα της.