Posted on
30.12.09
by Thech®sennone™
Frankfurt, Romrod, Αlsfeld, Οber-sorg, Lauterbach, Grobenluder, Fulda, Elfershausen, Vurzburg, όπου και να πάω είμαι πάντα μέσα μου. Μεθυσμένος, ξερνάω παρέα με γέρους και ψυχρές πουτάνες. Που και που ξεχνάς να με πληγώσεις. Και τότε αυτοεξόριστος, μελαγχολώ ανώνυμα.
song & text ddcted to maria
Pub Rockeller/Deutschland
Posted on
20.12.09
by Thech®sennone™
Ναι κοίτα μπροστά...όλοι μας αυτό κάνουμε. Κοιτάμε μπροστά και ας μην βλέπουμε τίποτα. Ίσως γιατί ο δρόμος στρίβει,ίσως στρίβουμε εμείς σε έναν δρόμο που μας κούρασε η ευθεία του. Αν υπάρχει δρόμος. Αλλά να κοιτάς μπροστά ε; Να προχωράς. Μην σταματάς, ποτέ μην σταματάς, μην το ξεχάσεις αυτό, να συνεχίζεις έναν δρόμο που έχουν πάρει όλοι μα κανείς δεν ξέρει που βγάζει..αν βγάζει κάπου. Θα σαι τρελή αν σταματήσεις.
μικρό σχόλιο
Posted on
19.12.09
by Thech®sennone™
Αγαπώ τα αεροδρόμια γιατί εκεί πάντα φυσά και όλα έχουν προορισμό. Αντιθέτως στην ζωή μοιάζουμε όλοι με τον αέρα. Κανείς μας δεν γνωρίζει από που έρχεται και που πηγαίνει.
Posted on
17.12.09
by Thech®sennone™
.. με βρήκα. Ήμουν στην δουλειά μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με έναν εαυτό σαν όλους τους άλλους. Αφοσιωμένος και ακριβής σαν ολοκαίνουργιο μηχάνημα, πληκτρολογούσα αριθμούς και ονόματα, μοίραζα δουλειές και αστεία που κάνουν όσους γελάνε να μου γίνονται αντιπαθής. Και ξαφνικά, σαν μια ορατή τύφλωση με σάρωσε ένα ποτάμι εικόνες και μυρωδιές που ανήκαν σε μια εποχή που με είχαν κρίνει αθώο. Ντυμένος μόνο με ένα λευκό φανελάκι που μου έφτανε ως τα γόνατα, σε κάποια παραλία ενός καλοκαιριού καμωμένο από αλάτι και ήλιο, όλος χαμόγελο γιατί ότι είναι αθώο ακόμη, έχει δικαίωμα στο γέλιο και στον ύπνο. Το ένα χέρι μπροστά στο στόμα και το άλλο στο ύψος του ματιού να κρυφοκοιτάζει τον φακό μιας μηχανής Ζenith. Nαι, με βρήκα. Είδα για μια στιγμή αυτό που είμαστε όλοι και μας πήρε μια ζωή για να το ξεχάσουμε. Παιδιά που παίζουν αφηρημένα σε κάποια παραλία στο πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής τους, ποζάροντας ναζιάρικα και χωρίς ενοχές στον χρόνο που μας αιχμαλώτισε για πάντα σε μια ανάμνηση αυτού που δεν είμαστε πια. Ναι με είδα ξεκάθαρα, σαν αλήθεια που δεν ξέρω πως είναι γιατί δεν συνήθισα να την βλέπω και ένιωσα αγάπη για τα πάντα και λύπη για λογαριασμό ενός θεού που έπλασε τον κόσμο μέσα στον ύπνο του και τον φωτογράφισε γεμάτος απορία. Ήταν μια στιγμή και πέρασε. Ύστερα με βρήκα ξανά γνώριμο και μηχανικό, να ποζάρω την θλίψη μου στα μάτια σαστισμένων συναδέλφων. Πόσο θα επιθυμούσα! Πόση ανάγκη να μην είμαι παρά εκείνο το παιδί και οποιοδήποτε παιδί που ζει για πάντα στις τέσσερις πλευρές μιας φωτογραφίας που ξεχειλίζει από καλοκαίρι και αθωότητα. Ναι με βρήκα και αυτο που έχασα είναι ο μόνος ανθρωπισμός που μπορώ να νιώσω για την ανθρωπότητα.
Posted on
14.12.09
by Thech®sennone™
Σκοτώνεις ένα όνειρο μόνο αν το πραγματοποιήσεις. Καταλαβαίνεις; Δημιουργώ είναι θέλω να πεθάνω. Οι μέρες που είναι λόγια γίνονται πρόσωπα, σε ένα διάλογο ατελείωτο , να αδειάζω, το άδειο στο κενό. Να εύχομαι ένα κάποιο τέλος, ένα πρωινό χωρίς εκείνη την σκέψη που με φθείρει. Καταλαβαίνεις; Σκέφτομαι είναι είμαι μόνος. Να χω για φίλους μόνο λέξεις και ερωμένες στίχους που έγιναν σώματα. Μα όταν έρχεσαι εσύ, εγώ δεν έχω άλλο τρόπο να σε αγγίξω από το να γράφω. Καταλαβαίνεις;
Γράφω είναι σε αγαπώ σε πρόζα.
Posted on
13.12.09
by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP
Να είσαι γενναιόδωρος στην αγάπη,
στον πόνο και στην εκδίκηση σου.
Τίποτα δεν θα πάρουμε μαζί μας
& στο θάνατο όλα είναι βάρος.
Posted on
11.12.09
by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP
Παπαριές. Ότι δεν σε σκοτώνει, προτιμά τα βασανιστήρια.
Posted on
4.12.09
by Thech®sennone™
Έγειρε επάνω μας η πιο μεγάλη λύπη/ μέσα μας ξέφτισε η πιο αληθινή αγάπη/φώλιασε στα μάτια μας η ματαιότητα των ονείρων/ όσοι από εμάς έζησαν την ύστατη απόγνωση, εκείνη της κενότητας του κόσμου· θλιμμένοι Βούδες.
Posted on
2.12.09
by Thech®sennone™
..σύννεφα. Κάθομαι σε ένα μικρό καφέ, σε τραπέζι για δύο, μόνος. Στα χέρια μου μια ζεστή κούπα καφέ είναι όση θαλπωρή θα μου χαρίσει ετούτη η μέρα. Σύννεφα. Αόριστες σκέψεις, δεν ξέρω τι θέλω. Η μνήμη έχει κάτι από όνειρο. Το όνειρο έχει κάτι από πραγματικότητα. Η πραγματικότητα πάλι είναι η μνήμη ότι ονειρευόμαστε όλοι μαζί. Και όλα έχουν κάτι από σύννεφο.
Σύννεφα. Δεν θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ, δεν θυμάμαι αν τα όνειρα που κοιμήθηκα με ακολούθησαν στις μέρες που έζησα. Μου μένει μόνο το παρόν που είναι τίποτα. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θαρρώ πως σε όλη μου την ζωή δεν υπήρξα τίποτε άλλο παρά κάποιος που κάθεται μόνος, απρόσωπος και εκτενής σε ένα μικρό καφέ γεμάτο σύννεφα. Πιο πέρα, φοβάμαι πως θα είμαι πάντα αυτό. Σκέψεις μπερδεμένες, θολά τοπία, κουβάρια από μνήμες που λησμόνησα, όλα μαζί ξετυλίγονται κουρασμένα στον ουρανό της συνείδησης μου.
Στο τραπέζι για δύο, κάθομαι μόνος και η ευτυχία όλης μου της ζωής, είναι να κοιτώ χωρίς να βλέπω, σύννεφα να εμφανίζονται διστακτικά πίσω από βουνό, να το κυκλώνουν και πριν το καταλάβω, σαν στρατιά που εξαπολύεται σε μάχη, να απλώνονται σε έναν ουρανό όλο ήττα.
Posted on
28.11.09
by Thech®sennone™
Στήνω αυτί στην εποχή μου, να την αφουγκραστώ, να την καταλάβω ή να μην το κάνω, να την ενσαρκώσω ολόκληρη σε έναν χαρακτήρα παραδομένο στο τέλμα της. Καταγράφω τις εντυπώσεις μιας γενιάς εγκλωβισμένης στην υπερέκθεση του εαυτού της, υπέρβαρης νοητικά, που κυλά άσκοπα μέσα σε μια φούσκα διάφανης ιδιωτικοποίησης για να οδηγηθεί συνειδητά στην εκμηδένιση της, στο σβήσιμο μιας ταυτότητας που δεν κατάφερε να αποκτήσει, μιας γενιάς που ασφυκτιά μπροστά στην κατάρρευση των θρησκειών, όλων των μεγάλων ιδεών, ιδανικών και συστημάτων, που δεν της μένει τίποτε άλλο παρά να βρεί ή να χάσει την ενότητα της στην μοναχική, θολή, αβέβαιη και γεμάτη σύγχυση ψηλάφηση της ύπαρξης καθεαυτής. Μια καινούργια εποχή ανατέλλει και άλλα πλάσματα θα την ζήσουν με άλλους τρόπους, ίδιους με τους δικούς μας. Η αρχή της γίνεται με τον περιορισμό των υποκειμένων στην ασώματη νοητική κατανάλωση εντυπώσεων που συρρικνώνει την ανθρώπινη αισθαντική εμπειρία. Ο Κανένας που είμαι, είναι ο άνθρωπος του μέλλοντος αφού όσα δημιουργούν το υποκείμενο είναι ο τρόπος να νιώθει. Μου πήρε έναν αιώνα για να αντιληφθώ τι εννοούσε ο Νίτσε με το Gott ist tot! και άλλο τόσο ίσως μου πάρει για να καταλάβω το Homme est mort! ιδέα που γέννησα μια νύχτα που βρήκα εμένα και έχασα τον εαυτό μου. Αν είναι γεγονός ένας τέτοιος ισχυρισμός ή όχι θα το δείξουν μόνο οι καιροί. Για μένα αποτελεί απλά μια αγαπημένη ψευδαίσθηση που αρέσκομαι να προβάλλω στο φαντασιακό μου, ένας τρόπος για να κρυφτώ από μια κλασσική και συνηθισμένη ερωτική απογοήτευση, ένας θρήνος που προσθέτει την χαμένη μου αθωότητα, στην αθωότητα της ανθρωπότητας. Στο βιβλίο αυτό καταγράφω όσο μπορώ την καθημερινή, ομιχλώδη, διάθεση μου να ζω και να νιώθω τον εαυτό μου προς τα μέσα με τις ίδιες αισθήσεις που νιώθω τον κόσμο εξω. Ο έρωτας, η φιλία και οι οικογενειακές κρίσεις αναμιγνύονται με την υποκειμενική υπερευαισθησία των αισθήσεων, την αγωνιώδη υπαρξιακή αναζήτηση και την βαριά κληρονομιά που αφήνει στην συνείδηση του καθενός μια εποχή που φτάνει στο τέλος της. Κάθε μεταμόρφωση είναι μια οδυνηρή διαδικασία. Απ ότι νέο γεννηθεί στο μέλλον, θαρρώ θα απουσιάζει ο άνθρωπος, όπως από όσα λέω απουσιάζει ο σκοπός και η χρησιμότητα. Αν η μεταμόρφωση αφορά μόνο εμένα που πρέπει να βρίσκω τρόπους να ζω χωρίς τον ιδανικό μου Άλλο ή αν όντως αφορά εσένα και την εποχή που διατρέχουμε, είναι κάτι που αγνοώ και δεν με ενδιαφέρει. Εγώ, αν γράφω εδώ, είναι που ξέρω πως εκείνη το αγνοεί, πως καθένας μας αγνοεί και νιώθω μέχρι τα μύχια της ύπαρξής μου, -που δεν ξέρω τι είναι- την ανάγκη να απλώσω τον πυρετό μου σε λέξεις που δεν σημαίνουν τίποτα και να μετατρέψω τις σκιές μου σε φως που δεν φωτίζει καθόλου.
Posted on
27.11.09
by Thech®sennone™
- Έμαθα πως γυρεύει εκδίκηση από τον κόσμο.
-Ναι, τους καταδίκασε όλους να παραμείνουν ίδιοι.
Posted on
26.11.09
by Thech®sennone™
Σε συμβουλεύουν. Ασχολούνται. Πιστεύουν σε σένα. Άλλωστε αξίζεις τα καλύτερα. Σε βολεύουν κάπου στην καρδιά τους. Είναι εδώ για σένα. Άλλωστε είσαι τα πάντα γι αυτούς. Φίλος, παιδί, εραστής. Ο άνθρωπος τους. Μετά σε φτύνουν και σε ξεχνούν. Σε νοιάζονται φυσικά. Κάποτε θα καταλάβεις. Σου σκίζουν την σάρκα και σε αφήνουν γυμνό. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ξεφλουδίσουν τις ψευδαισθήσεις τους. Απλά δώσε τους χρόνο. Θα σε θυμούνται όμως. Αφού αποφάσισαν για το καλό σου. Όλοι τους. Δεν ρωτούν. Γνωρίζουν. Άλλωστε πότε έπαιξες ρόλο; Τα πάντα εξελίσσονται στο δικό τους θέατρο. Υποφέρουν κατά βάθος και λίγο λυπούνται. Μα κοιτάνε μπροστά. Πάντα κοιτάνε μπροστά. Σου χαρίζουν όμως τον χρόνο που τα γιατρεύει όλα χωρίς να θεραπεύει τίποτα. Και όλα αυτά στα σερβίρουν για Αγάπη. Οι Άνθρωποι σου.
Αν σε αγάπησαν όπως εμένα, αν ενιώσες αόρατος όπως εγώ, είναι που κανείς δεν σε διέκρινε από αυτόν που είσαι.
Αυτή είναι και η απόδραση σου.
Posted on
25.11.09
by Thech®sennone™
Αν όλα είναι ψευδαίσθηση, όπως πολλοί υποστηρίζουν, τότε η κόλλα της ενότητας είναι η προσποιήση και μεις αδέρφια μου απλά υποκρινόμαστε τον εαυτό μας και κατεπέκταση οτι όλα είναι σοβαρά.
Posted on
23.11.09
by Thech®sennone™
Αν υποφέρω είναι γιατί δεν γνωρίζω τον τρόπο να μην το κάνω και όχι από κάποια ηδονή ή γιατί δεν γνωρίζω να απολαμβάνω την ομορφιά. Θα θελα απλώς -τώρα που είμαι ελεύθερος από εμάς να είμαι εγώ έτσι όπως δεν είμαι-να έχω την δυνατότητα της απώλειας της συνειδητής μου όψης, θα ήθελα να μπορούσα να αποσυρθώ από τις αισθήσεις μου έτσι όπως οι μοναχοί αποσύρονται από τον κόσμο. Δεν ζητώ πολλά από την ζωή παρά μονάχα να μπορώ να κοιμηθώ ύπνους δίχως όνειρα και να ξυπνώ με κάποια απώλεια μνήμης που θα με έκανε να βρίσκω τον εαυτό μου στην ζωώδη κατάσταση που χαρακτηρίζει ανθρώπους που περιμένουν βαριεστημένα στην ουρά να εξυπηρετηθούν σε δημόσια υπηρεσία. Τίποτα όμως δεν βοηθά, καμία παρηγοριά, καμία ανάπαυση. Μονάχα η ατελείωτη, διάφανη, κολλώδη αγωνία να ψάχνω τρόπους να ακυρώσω τον εαυτό μου που είναι εσύ. Αν καταγράφω αυτές τις θολές φλύαρες εντυπώσεις είναι γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να σε ακούσω να μιλάς μέσα μου ή γιατί μόνο έτσι τις νιώθω ξένες και έχω την τρυφερή ψευδαίσθηση για λίγο, πως εγώ είμαι κάποιος άλλος και πως η ζωή είναι μια τέχνη ασυνείδητη που πετυχαίνω να αντέχω.
Posted on
22.11.09
by Thech®sennone™
Τυλίγω με προσοχή και ακρίβεια πρωτόγνωρη για ένα άτσαλο πνεύμα σαν το δικό μου, όσα από τα αντικείμενα κάνουν ένα σπίτι σπιτικό. Είναι παράξενο το γεγονός, σαν ένας ήλιος έξω που ειρωνεύεται τον χειμώνα μου, πως στα πράγματα δείχνουμε πολλές φορές μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία απ ότι στους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν. Ίσως γιατί αδυνατούμε να συνδεθούμε μαζί τους με τρόπους άμεσους και κατανοητούς και προτιμάμε την συμβολική,ψυχρή αδιαφορία των αντικειμένων που μας τους θυμίζουν. Τυλίγω με προσοχή τα πράγματα και μαζί τους τυλίγω την οδό Ναυαρίνου, έναν μικρό αδιάφορο δρόμο, που για λίγους μήνες έκρυψε το σώμα μου από αυτό που αποκαλούμε ζωή. Πακετάρω με προσοχή τα πράγματα μου και μαζί με αυτά τους φιλήσυχους κατοίκους της, τους μικρούς απεριποίητους κήπους τους, τις μικρές απεριποίητες ζωές τους, τις φωνές μιας λαϊκής αγοράς που ποτέ δεν επισκέφτηκα. Τυλίγω, δένω, πακετάρω τα πράγματα που θα αφήσω για πάντα να γίνουν παρελθόν και μαζί με αυτά τον εαυτό μου, όσα υπήρξα και όσα θέλω να ξεχάσω. Φεύγω και ας μην πηγαίνω πουθενά. Με παρηγορεί όμως να γνωρίζω πως όσα είμαι αναπαύονται γεμάτα προστασία στην υγρή, αδιάφορη ησυχία κάποιας ημιυπόγειας αποθήκης. Πιθανόν, μια μέρα επιστρέφοντας από κάποια άλλη οδό, σε μια ανασκαφή αυτού που είμαι, να με βρώ σκονισμένο και ξεχασμένο, γεμάτο συγκίνηση και απορία για το ότι μπόρεσα να ζήσω τόσο καιρό χωρίς εμένα.
Posted on
20.11.09
by Thech®sennone™
20 τετραγωνικά να κρύβομαι από τον κόσμο
δίχως μπαλκόνι, δίχως λουλούδια
ένα παράθυρο μονάχα στραμμένο στο φώς
ξεχασμένος, γαντζωμένος στα σεντόνια μου
ψυχή μόνη, μόνο με το σώμα της.
Posted on
17.11.09
by Thech®sennone™
Μυρωδιά nag champa/γέλια και φωνές/γαλλικός καφές και σχέδια/κούραση και χρώματα/Ινδίες και μουσική/αγκαλιές και υποσχέσεις/ένας γάτος που χάθηκε να μπερδεύεται στα πόδια μας/στα χάδια μας/ τρένο και φιλιά/μετά πανσέληνος και σιωπή/μοναξιά και αγωνία/κι ύστερα/ύστερα η καρδιά σου μετακόμισε χωρίς εμένα/.
Posted on
13.11.09
by Thech®sennone™
Eίδα λέει πως σε ειχα χασει αλλα μετα το ξέχασα και μου το θύμισε ένα φώς που καποτε κοιτούσαμε να αιωρείται πανω απο τη γη και τότε σε ειδα στο βάθος ενος τρένου να γελάς και εκανα προς το μερος σου μα το τρενο σταμάτησε και κατέβηκαν όλοι σε μέρος που δεν είχε σταθμο μα ο σταθμαρχης ηταν εκει και μου χαμογελουσε και εκανα να κατεβω μα δεν ηξερα πως και υστερα το τρένο ξεκίνησε αλλα δεν ήμουν πια στο τρένο αλλά σε δρόμο και κοιτούσα λεει την πλάτη κάποιου που δεν ήταν κανείς και ηθελα να του μιλησω αλλα εκεινος βιαζόταν και τότε σε ειδα να σφινωνεις στο πληθος και εκανα να σε βρω μα η πλατη του κανενα μιλησε για τους καιρους και τους σκοπους και για οσα χασαμε και μετα δεν ηταν αλλο πια πλατη αλλα δρομος και γω ψυχη αλλα δεν ειχε διαφορά μπροστα σε αυτο που ειναι η ουσια των πραγματων και τοτε με πόνεσες και ο δρομος αρχισε να γλυστρα προς τα πισω και τοτε σε βρηκα και με πηρες απο το χερι μα γλυστρουσε και αυτο απο ιδρωτα και θυμηθηκα που γυμναζομουν στο σχολειο οταν μαθαινα να μην ειμαι εγώ και βρηκες ενα μερος να κρυφτουμε γιατι ο ουρανός έγινε χιλιαδες φώτα, μα δεν ειχες το προσωπο που γνωριζα μα σε γνωρισα απο την παιδικη κοτσιδα και τοτε με κοιταξες και μου ειπες πως πρεπει να βρουμε τροπο, μα δεν ηξερες πως και τι και εγω δεν ηθελα μα ο σταθμαρχης μου χαμογελασε και παλι και ο δρομος γλιστραγε και θυμηθηκα πως σε ειχα χασει αλλα σε βρηκα εκει που δεν ειχε σταθμο και μου ειπες πως πρεπει να βρουμε τροπο αλλα δεν ηξερα ουτε και εγω, πως αυτο που ειμαστε στα αληθεια να φυγει μακρια απο αυτο που ειναι θεός και να παψει να ειναι μέρος του είναι του ή του μη είναι του.
Posted on
10.11.09
by Thech®sennone™
Το έλάχιστο που περιμένω από έναν Θεό
είναι να βρίσκεται μέσα σε όλα.
Το μέγιστο πάλι να μην υπήρξε ποτέ.
Posted on
5.11.09
by Thech®sennone™
Η αγάπη χρειάζεται μόνο ειλικρίνεια
που οδηγεί στην αμφισβήτηση,που οδηγεί
στην σκέψη,που δεν οδηγεί πουθενά.
Posted on
2.11.09
by Thech®sennone™
Τα φαντάστηκα όλα. Οι τοίχοι αυτοί δεν έχουν υγρασία. Τα λευκά μου σεντόνια δεν μυρίζουν κλεισούρα.Τα μάτια μου δεν ψάχνουν για κάτι γνώριμο. Στον διάδρομο δεν σέρνονται φωνές. Δεν με πονά που δεν ολοκληρώνω την σκέψη μου. Ένα πρόσωπο γεμάτο μαλλιά δεν μου έγνεψε τσιγάρο. Δεν είναι δάκρυα αυτά. Δεν είμαι κάποιος άλλος. Τα βλέφαρά δεν ψάχνουν να κλείσουν. Η θλίψη δεν έγινε μια νέα αίσθηση. Οι πόρτες δεν τρίζουν. Έξω δεν είναι φθινόπωρο. Εγώ δεν χάθηκα για πάντα. Εσύ δεν έφυγες ποτέ. Τα φαντάστηκα όλα.
Posted on
1.11.09
by Thech®sennone™
Κοιμήθηκα απόψε μια νέα αυταπάτη και το πρωί ξύπνησα μέσα της.
Posted on
30.10.09
by Thech®sennone™
"Είναι βδομάδες τώρα που έχω την εικόνα κάποιου που οι κινήσεις του είναι μέρος μιας αόριστης μορφής αγωνίας. Νιώθω πως όσα είμαι, βαδίζουν μέσα σε μια παρατεταμένη αυπνία που ήρθε και φώλιασε σε όσα ανυπομονώ να ξεχάσω. Ξυπνώ από ύπνους που δεν κοιμήθηκα και παραδίδομαι στην χρησιμότητα της μέρας σαν κάποιον ιερέα που ο διάολος πήρε με το μέρος του. Όλα είναι εκεί, η κίνηση στους δρόμους, οι φωνές, οι ειδήσεις, οι συνάδελφοι, τα αστεία τους. Όλα είναι εκεί και όλα είναι νύστα. Την ανταλλάσουμε μέσα από χειραψίες, την κρύβουμε στις καλημέρες μας, φτιάχνουμε με αυτήν νόμους, πολιτείες, οικογένειες. Βαδίζω με προσοχή μέσα στην νύστα μου, ασφαλής και αδύναμος γιατί η αναζήτηση ασφάλειας είναι πάντα αδυναμία, λαμπερός από την γνώση ότι ανθρώπινο σημαίνει να έχεις τόση ακριβώς ευφυία ώστε να γνωρίζεις ότι είναι αδύνατο να γνωρίζεις το οτιδήποτε. Kαι νιώθω τότε μέσα μου να σκαρφαλώνει μια απόγνωση που έγινε κούραση στην σάρκα, μια μελαγχολία του να νομίζεις πως τα έχεις αντιληφθεί όλα και θα πρέπει να τα αντιλαμβάνεσαι ξανά και ξανά χωρίς ανάπαυση. Καταρρέω προς τα μέσα, σε μια συνείδηση που με βασανίζει χωρίς να μου χαρίζει την λιποθυμία και ξαγρυπνώ περιμένοντας έναν ύπνο που δεν έρχεται. Θέλω να κοιμηθώ, να ξαπλώσω χωρίς αντιλήψη, να βυθιστώ βαρύς στα διάφανα σεντόνια της άγνοιας και με ένα βαθύ χασμουρητό να χαθώ μέσα στα βλέφαρα κάποιου άλλου που κλείνουν. Θέλω ύπνο χωρίς όνειρα για να γίνει η ζωή μια πραγματικότητα στην οποία ποτέ δεν πήρα μέρος. Να είμαι μια κουρτίνα που τραβιέται, μια πόρτα που κλείνει, μια μνήμη που σβήνει, κάτι άδειο που έμεινε μόνο του και κατάφερε να ξεχάσει αυτό που είναι.
Ζωή είναι να ξεχνάς..
Πως δεν υπάρχει τίποτα να πιάσεις και τίποτα από το οποίο μπορείς να πιαστείς.
Posted on
25.10.09
by Thech®sennone™
Ξύπνησα μέσα σε μια αγωνία ξένη. Πλύθηκα, κοιτάχθηκα στον καθρέπτη που δεν υπήρχε τίποτα να δω, έφτιαξα πρωινό, έφαγα με μια αδιαθεσία για να φάω, ξεχύθηκα στους δρόμους, αγόρασα εφημερίδα. Ζωή τακτική ενός φιλήσυχου πολίτη.
Άπλωσα τον εαυτό μου σε αυτό το μπαλκόνι που για καλή μου τύχη ακόμα, αντικρύζει ένα κιόσκι, που τριγύρω του πανυψηλες λεύκες υποφερουν από το βάρος εκατοντάδων πουλιών που αγνοώ το είδος τους. Νομίζω πως κάτι τέτοια πρωινά δεν θέλω τίποτα άλλο από την ζωή μου παρα μόνο να διαρκώ ανάμεσα σε αυτό που είμαι και σε αυτό που ποτέ δεν θα γίνω. Ξεδιπλώνω την εφημερίδα και σε κάθε στήλη της ο κόσμος φωνάζει πως υπάρχει..
Ναί, πέρα από αυτόν τον καφέ, τον καπνό που δηλητηριάζει τις αισθήσεις μου και εκείνες τις γέρικες λεύκες, δεν επιθυμώ τίποτε άλλο. Θα είμαι πάντα ένας κανένας που ονειρευεται τα πρωινά του και ξυπνάει στον ύπνο του για κοιμηθεί την αλήθεια.
Θα είμαι πάντα ο κ. Τάδε που ζεί στην οδό Τάδε ενός κόσμου που φανταστήκαμε οτι υπήρξε. Ήρεμος, με όλες τις ανέσεις του να είσαι αόρατος, εγώ, οι σκέψεις μου, το τσιγάρο που καίει τα χείλι μου,ο καφές που κρυώνει, αιώνια να αντικρύζω όλο αυτό το πρωινό..κάθε πρωινό, να ξημερώνει μέσα μου..
Posted on
20.10.09
by Thech®sennone™
Όσοι δεν είναι τίποτα, πάντα κάτι θέλουν να γίνουν. Όσοι πάλι είναι αυτό που αναζητούν, είναι τυφλοί. Όλοι πάντως, θεωρούμε αυτην την υποκρισία καθήκον μας.
Posted on
11.10.09
by Thech®sennone™
Ξύπνησα σήμερα με την φρεσκάδα κάποιου που θέλει να ζήσει. Η ζεστή αποπνικτική ατμόσφαιρα που επικρατούσε έξω με απέτρεψε να δοκιμάσω κάποια γενναία έξοδο στον κόσμο. Δεν πτοήθηκα όμως. Αφού πήρα πρωινό, ντύθηκα τα καλά μου ρούχα, σουλούπωσα τα μαλλιά μου που ακόμα και έτσι δίνουν πάντα την εντύπωση της αμέλειας , κάθισα στην κουνιστή πολυθρόνα του σαλονιού μέσα σε μια παρθένα ευχαρίστηση για όσα κατάφερα να κάνω. Έκλεισα τα μάτια μου και με φαντάστηκα ως έναν ήσυχο κάτοικο κάποιου παραθαλάσσιου προάστιου, που περνούσε τις κυριακές του καθισμένος στην πολυθρόνα του, ακούγοντας με ενδιαφέρον τους ήχους από τον έξω κόσμο να εισβάλλουν από τα μισάνοιχτα παράθυρα του σπιτιού του. Το αυτοκίνητο που σταματά με θόρυβο και κορναρίσματα μπροστά σε κάποιο σπίτι, τις χαρούμενες φωνές παιδιών που κατηφορίζουν με τα ποδήλατα τους ένα μικρό ύψωμα, το διπλανό ζευγάρι της πολυκατοικίας να ησυχάζει μετά από καυγά. Ο ήρωας μου νιώθει τότε με την φαντασία, την αξία να έχεις φίλους που σε καλούν σε περιπέτειες, την ελευθερία να είσαι παιδί, τα χείλη που γίνονται φιλιά και λύνουν τις παρεξηγήσεις ανάμεσα στους εραστές. Ονειροπόλημα ολοήμερο που γι αυτόν είναι όλα όσα είναι ζωή. Ύστερα με κουρασμένες τις αισθήσεις και την καρδιά γεμάτη συγκίνηση, σηκώνεται, πηγαίνει στο δωμάτιο του, γδύνεται, διπλώνει τα ρούχα του και πέφτει στο κρεββάτι σαν κάποιον που σκοτώνεται.
Posted on
22.9.09
by Thech®sennone™
Έψαξα για τον εαυτό μου και τον βρήκα στα "ΑΠΩΛΕΣΘΕΝΤΑ".
Posted on
15.9.09
by Thech®sennone™
Υπάρχει μια θλίψη στον κόσμο και μια θλίψη που είναι δική μου. Την πρώτη την συναντάς στις στάσεις των λεωφορείων, στις ταλαίπωρες πλάτες των εργατών, στα βουβά σπίτια που τα βρήκε το κακό, στα μάτια που τυχαία σε κοιτάζουν . Μια θλίψη καλλιεργημένη στα χωράφια της εξουσίας, χειραφετημένη, που την κάταθέτεις σε τραπεζικό λογαριασμό, θλίψη στα χρυσά περιτυλίγματα των δώρων. Η θλίψη να θες τα πράγματα αλλιώς, η θλίψη να καταφέρνεις να τα αλλάξεις, η θλίψη ότι τα πράγματα που άλλαξες χρειάζονται πάλι αλλαγή. Η αλλαγή. Στην αρχή τρέχεις μαζί της, την σπρώχνεις, ύστερα σε προσπερνά, πιο κάτω σε σκοτώνει.
Αχ, αυτό ακριβώς είναι θλίψη, η μοναξιά ενός θεού που δεν έχει άλλον από τον εαυτό του και γίνεται σύμπαν για να αποπλανηθεί μέσα από την πολλαπλότητα του. Η θλίψη του, η θεική ουσία του κόσμου μας.
Δεν ξέρω που πάω,δεν ξέρω ποιός είμαι, δεν ξέρω το γιατί, συνεχίζω να πηγαίνω, συνεχίζω να γίνομαι, συνεχιζω να μη γνωρίζω το γιατί. Η επίγνωση, η ψευδαίσθηση της επίγνωσης όλης αυτής της θλίψης, είναι η δική μου Θλίψη.Η ακίνητη περιουσία της ανθρώπινης καρδιάς μου.
Posted on
15.9.09
by Thech®sennone™
Νύχτα ακίνητη
τα άστρα δεν γνωρίζουν γιατί λάμπουν
μα ο κόσμος κάπου πέρα συμβαίνει
όλα απόψε μοιάζουν στην καρδιά μου
Posted on
9.9.09
by Thech®sennone™
-Με τι ασχολείσαι;
Με τις ασχολίες των ανθρώπων.
- Τι σου αρέσει πολύ;
Να αναπνέω.
- Τι εκτιμάς στους ανθρώπους;
Τον τρόπο που τους βλέπω.
- Γιατί γραφείς;
Γιατί είναι το μόνο πράγμα που με κάνει να ντρέπομαι.
Posted on
7.9.09
by Thech®sennone™
Είμαι καθώς το σύννεφο.
Άδειος, ένα τίποτα, μια αποφλοιωμένη κενότητα, η απουσία νοήματος.
Περαστικός στον ουρανό σου, στολίδι που κρύβει τον ήλιο.
Κ' ύστερα βροχή. Να σε μουσκεύω, να θαρρείς πως υπάρχεις.
Είμαι καθώς το σύννεφο.Αμίλητος, δίχως προορισμό, αυτομολώ στην άγνοια.
Απλά περνώ, με κοιτάς, με ξεχνάς..
Μα κοίτα με καλά. Αυτό που βλέπεις, δεν είναι αυτό που βλέπεις,αλλά αυτό που Είσαι..
Posted on
7.9.09
by Thech®sennone™
Ταξίδι χωρίς μετακίνηση..
//...Ποδοπατήστε την ψυχή μου, να δώ που έχετε πάει...//
Posted on
23.8.09
by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP
Η κοινή γνώμη είναι γυναίκα και μάλιστα πολύ ποθητή. Αν και σε γενικές γραμμές κυκλοθυμική, σαν το εκκρεμές του Φουκώ και νευρική σαν αδιάβαστη μαθήτρια, η κοινή γνώμη διατηρεί όλη την γοητεία μιας δεκαοχτάχρονης καταπιεσμένης Αγγλίδας που έρχεται διακοπές στην Ελλάδα και είναι πρόθυμη να εκπορνευτεί για λίγες μπύρες ελευθερίας σε κάθε ανορθωμένο φαλλό σκοπιμότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι η μέρα την βρίσκει ξαπλωμένη σε κάποια παραλία, με ένα κεφάλι γεμάτο βουδιστές μοναχούς να χτυπούν συνεχώς τα γκόνγκ τους και με πόδια ορθάνοιχτα σαν επίσκεψη στον γυναικολόγο, σημάδι ότι την προηγούμενη νύχτα στο γλέντι πήραν και άλλοι μέρος. Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο, αφού ισιώσει την μικροσκοπική φουστίτσα της, να τρέξει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλει τον βιασμό της. Μπορεί να πεί κανείς ότι η ανεμελιά και η μερική αμνησία είναι μέρος της ακαταμάχητης προσωπικότητα της. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό που την κάνει τόσο ποθητή στα μάτια των πολιτικών, των θρησκευτικών ηγετών και των απανταχού guru δημοσίων σχέσεων μεγάλων επιχειρήσεων. Διαθέτει πολλά φυσικά χαρίσματα. Σε θέματα ψυχαγωγίας την διακρίνει πάντα η τσαχπινιά της Μονρόε, στα πολιτικά η μελαγχολία της Ευας Μπράουν, στα θρησκευτικά η ογκώδης αδιαλλαξία της Μπλαβάτσκυ. Η κοινή γνώμη αποφασίζει για το τι είναι πραγματικότητα και γενικώς νομίζει ότι αποφασίζει για όλες τις αποφάσεις. Αυτό είναι το μόνο χαρακτηριστικό που μοιράζεται με το άλλο φύλο, αφού μόνο ένας άντρας έχει την πεποίθηση ότι αυτός είναι που κάνει κουμάντο μέσα στο σπίτι του.
Η κοινή γνώμη. Συντηρητική και αιώνια σαν αρχαίος ναός που δεν λέει να πέσει, γεννιέται ξανά και ξανά μέσα σε μυαλά που θέλουν να πουλήσουν γνώση, άποψη, νομοσχέδια, πολέμους, τέχνη, διασκέδαση, μουσική, οδοντόκρεμες floride, μάσκες μαλλιών και κυρίως όνειρα από τα οποία δεν ξυπνάς ποτέ. Kανένας μπάτσος, δεν κατάφερε ούτε και θέλησε ποτέ να την συλλάβει, είναι κατά βάθος μια γυναίκα ασύλληπτη. Υπεράνω όλων, δεν μπορείς να την βρείς κάπου συγκεκριμένα, δημιουργείται, συσκευάζεται και στέλνεται σε όλους μέσω του τρανζιστοροποιημένου πολιτισμού μας πιο γρήγορα από οτι έρχεται η pizza hut στο σπίτι μας, η κοινή γνώμη είναι κατα βάθος μια γυναίκα ουτοπία.
Η κοινή γνώμη ικανοποιεί όλα τα βίτσια και φανερώνει τις ικανότητες της στο κρεββάτι - ικανότητες κοριτσιών που συναντάς μόνο σε τσίρκο - όμως σε καμία περίπτωση δεν διαλέγει ποιοι κύριοι θα γίνουν οι επιβήτορες της. Ωστόσο έχει αδυναμία στους φανατικούς κάθε ιδεολογίας αφού το πάθος τους να την κατακτήσουν είναι πολύ μεγαλύτερο όλων των άλλων. Δεν είναι παράξενο που οι διανοούμενοι, οι ποιητές και καθε λογής νοητικοι αγαπησιάριδες δεν έχουν γευτεί ακόμα το θεϊκό της νέκταρ.
Κοινή γνώμη, αναμαλιασμένη, συνεχώς ερεθισμένη, καχύποπτη, ηλίθια, πανέξυπνη, με ανοιχτό το τρίτο μάτι και κλειστά τα άλλα δύο, χειραγωγημένη, ελεύθερη, σεβαστή και πόρνη. Αν όντως υπάρχει αυτή η γυναίκα, σίγουρα είναι προιόν της φανταστικής λογοτεχνίας..
Posted on
29.3.09
by ₳ȶǻӿɨḁ™ ©ɧǡѻ Ⱦɛ SɧɛɛP
Συνέχεια συναντώ ανθρώπους, βιβλία και τρόπους σκέψης που προσπαθούν να με πείσουν οτι γεννήθηκα λειψός, πως πάντα κάποια στέρηση με ακολουθεί και πως πρέπει να βρω τον χαμένο εαυτό μου. Για να το λένε όλοι αυτοί, πιθανότατα θα έχουν δίκιο, αλλά πάντα πίστευα σε μια ιδέα που για μένα είναι η μόνη μεταφυσική που μπορώ να χωνέψω χωρίς την συνδρομή μπύρας, πως στην ζωή δεν είναι θέμα να βρεις τον εαυτό σου, αλλά να τον επινοήσεις. Φυσικά αυτό προυποθέτει δημιουργούς και όχι αναζητητές.
