Επιτέλους..
Posted on 2.12.09 by Thech®sennone™
..σύννεφα. Κάθομαι σε ένα μικρό καφέ, σε τραπέζι για δύο, μόνος. Στα χέρια μου μια ζεστή κούπα καφέ είναι όση θαλπωρή θα μου χαρίσει ετούτη η μέρα. Σύννεφα. Αόριστες σκέψεις, δεν ξέρω τι θέλω. Η μνήμη έχει κάτι από όνειρο. Το όνειρο έχει κάτι από πραγματικότητα. Η πραγματικότητα πάλι είναι η μνήμη ότι ονειρευόμαστε όλοι μαζί. Και όλα έχουν κάτι από σύννεφο.
Σύννεφα. Δεν θυμάμαι πως ήρθα μέχρι εδώ, δεν θυμάμαι αν τα όνειρα που κοιμήθηκα με ακολούθησαν στις μέρες που έζησα. Μου μένει μόνο το παρόν που είναι τίποτα. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που θαρρώ πως σε όλη μου την ζωή δεν υπήρξα τίποτε άλλο παρά κάποιος που κάθεται μόνος, απρόσωπος και εκτενής σε ένα μικρό καφέ γεμάτο σύννεφα. Πιο πέρα, φοβάμαι πως θα είμαι πάντα αυτό. Σκέψεις μπερδεμένες, θολά τοπία, κουβάρια από μνήμες που λησμόνησα, όλα μαζί ξετυλίγονται κουρασμένα στον ουρανό της συνείδησης μου.
Στο τραπέζι για δύο, κάθομαι μόνος και η ευτυχία όλης μου της ζωής, είναι να κοιτώ χωρίς να βλέπω, σύννεφα να εμφανίζονται διστακτικά πίσω από βουνό, να το κυκλώνουν και πριν το καταλάβω, σαν στρατιά που εξαπολύεται σε μάχη, να απλώνονται σε έναν ουρανό όλο ήττα.
Στο τραπέζι για δύο, κάθομαι μόνος και η ευτυχία όλης μου της ζωής, είναι να κοιτώ χωρίς να βλέπω, σύννεφα να εμφανίζονται διστακτικά πίσω από βουνό, να το κυκλώνουν και πριν το καταλάβω, σαν στρατιά που εξαπολύεται σε μάχη, να απλώνονται σε έναν ουρανό όλο ήττα.
